Album van de Week (44): Sofia Kourtesis

Het klinkt allemaal zo mooi. Peruaan in Berlijn, wereldreiziger, het leven achterna, kiezen voor de muziek. Totdat je daar zit, aan de andere kant van de wereld, en je vader sterft aan leukemie. In de lockdown. Sofia Kourtesis, geboren in Lima, kwam in februari van 2021 - de wereld zat potdicht - met de ontroerende elektronische ode aan haar vader, 'La Perla'. Dat haar volwaardige debuut ruim twee jaar later druipt van heimwee en melancholie is geen verrassing.

Die doorbraaksingle ontbreekt opvallend genoeg op dit album. In plaats daarvan het vernoemd naar moeder, Madres. Zowel moeder als moederland. De moeder, die kort na haar vader ook in het ziekenhuis belandde, maar succesvol behandeld werd door de befaamde neuroloog Peter Vajkoczy, wiens naam je ook al terugziet als tracktitel. Kortom: intiemer zul je elektronische albums niet snel vinden, en Madres luistert als een herinnering dat tijd doorbrengen met je familie waardevol is, en als een hart onder de riem voor al dan niet zelfgekozen immigranten voor wie dat niet zo simpel ligt.

Er zit dus rouw en pijn verscholen in de songs van Sofia Kourtesis, maar in haar producties klinkt vooral warmte. Ze verpakt haar gevoelens in zachtaardige house die liefhebbers van Caribou zou moeten aanspreken (ze tourde kort na de lockdown in zijn voorprogramma). Melancholie en herkenning hoor je in de luchtige percussie, Spaanstalige teksten (afgewisseld met Engelse), een vernoeming van de Peruaanse stad El Carmen, die gesticht werd na de afschaffing van de slavernij en bekend staat op zijn Afro-Peruviaanse muziek. Ineens is daar een flard van Manu Chao's 'Me Gustas Tu', een van de bekendste Spaanstalige liedjes van de laatste 25 jaar. Sterker nog: het liedje is deze maand precies een kwart eeuw oud. Zou het toeval zijn? En zou de knipoog naar Pedro Almoldovar's klassieke film Hable Con Ella (2002) bewust zijn? Kourtesis deelt een titel en kiest op haar hoes voor dezelfde kleurstelling als de filmposter.

Nee, toeval is het allemaal niet, want zo vernuftig en fijnzinnig is dit debuut wel. Opvallend: gaandeweg heeft de zangeres steeds minder woorden meer nodig om haar verhaal te vertellen. 'How I can I express the feeling?', mijmert ze nog in het versplinterde liedje 'Moving Houses', een ode aan verhuizen. Maar de laatste tracks van de plaat zijn grotendeels instrumentaal en hebben alleen een vibe nodig om het gevoel te vangen.