Album van de Week (43): Oscar & The Wolf

De afstand tussen een artiest en zijn fan was de afgelopen anderhalf jaar groter dan ooit. Wat we willen: onze favoriete artiesten aanraken, horen, voelen. Bevestigd krijgen dat ze zelfs lekker ruiken als ze zich voor ons uit de naad werken op het podium (Max Colombie toch in elk geval!). Wat we krijgen: een inlogcode voor een livestream, thuis achter de laptop. Het voelt afstandelijk, surrogaat. ‘Live Stream’, de nieuwe single van Oscar & The Wolf, transponeert het gevoel dat we allemaal kennen naar een relatie tussen twee mensen. Waar Max Colombie vaak zwelgt in verlangen, draait hij het hier om: je wilt me? Je kunt me hebben, op een livestream.

Dat gevoel van aantrekken en afstoten loopt als een rode draad door The Shimmer, de verrassend intieme derde plaat van Oscar & The Wolf. Je zou wellicht verwachten dat bij een headlinerstatus (Pukkelpop! Lowlands!) een groots, bombastisch geluid hoort. Het tegenovergestelde is het geval, en dat komt doordat Max Colombie zich het afgelopen jaar terugtrok op zijn nieuwe landgoed, dat rust en privacy uitstraalt. En hoewel hij dus op sommige momenten de afstandelijke diva uithangt (‘Nostalgic Bitch’!), laat hij je op andere momenten juist dichtbij komen. Zo smeekt hij in ‘Your Choice’ juist om gekozen te worden, stelt hij zich in het zwoele bossa nova deuntje ‘Ocean City’ haast slaafs op, en roept hij op ‘Oliver’ zijn innerlijke George Michael op.

In vergelijking met het elektronische tweede album Infinity horen we op The Shimmer veel akoestische geluiden, gitaren, strijkers, piano. Er is ook een melancholisch instrumentaaltje genaamd ‘The P.I.C.’. Dat is volgens Colombie zelf een verwijzing naar de apocalyptische komedie Wristcutters: A Love Story, zoals de titel van de plaat ook al verwijst naar de sinistere Netflix-hit Annihilation. Maar tegelijk ook de soundtrack van een zorgeloze zomer. Kan dat samengaan? Kennelijk wel. The P.I.C., dat staat voor ‘the people in control’, de hogere orde, de heersende elite. En hoe gedoemd de wereld in hun handen soms ook lijkt, in het universum van Max Colombie breekt toch verrassend vaak de zon door. 

Toch is het meest intieme moment op de plaat geen paringsdans en ook geen optimistisch deuntje. ‘James’, het openingsnummer, is een emotionele brief aan zijn neef Andrik, die twee jaar geleden bij een auto-ongeluk om het leven kwam. James is de naam van zijn toen nog ongeboren eerste kind, dat het daglicht zag op dezelfde dag dat Max Colombie deze song schreef. Dat hard to get spelen doet-ie voor de show, want uiteindelijk doet Max Colombie niets liever dan zichzelf geven. Helemaal.