Album van de Week (33): IDLES
Punkband walst met een liefdevolle grijns door een giftig Engeland
Soms lijkt het op Joy as an Act of Resistance alsof de punkband IDLES je mee op een kroegentocht door post-Brexit-Bristol neemt. In openingsnummer ‘Colossus’ verandert frontman Joe Talbot in een gigantische gay barman die de priemende ogen van zijn vader nog altijd in zijn rug voelt, maar andere homofoben zo het graf in slaat. Een nummer later gaat hij op de vuist met zo’n onuitstaanbare alfa-kerel uit een klein stadje, die zich staande houdt met een pot fitnesssupplementen en sleutels coke. In ‘Great’ raakt hij in gesprek met de conservatieve pro-Brexit-xenofoob die haar blauwe paspoort terug wil. Zijn reactie: ‘Islam didn’t eat your hamster. Change isn’t a crime.’ En dan weer drinkt hij een flinke pint met Danny Nedelko, een bevriende muzikant die vanuit Oekraïne is geïmmigreerd. Met hem legt hij uit hoe angst leidt tot paniek, pijn, woede en uiteindelijk tot haat.
Over de koers van twaalf liedjes laten de punkers horen hoe giftig Engeland vandaag de dag is. Soms verbitterd, maar vaker prijkt er een dikke, liefdevolle grijns op het gezicht van Talbot. Met diezelfde vreugdevolle energie werd de band in de afgelopen twee jaar een regelrechte festivalsensatie. Eentje die Eurosonic, SXSW en Down The Rabbit Hole platspeelde met een voortjakkerend ritmetandem dat telkens net effe te snel wil, een gitarist die in een piepklein groen onderbroekje een geweldig piepend lawaai maakt en natuurlijk Talbot die zijn liederen uitbrult zoals hij ook in een net iets te rumoerige kroeg in je oor zou tetteren.
Maar het meest ijzingwekkend mooi is ‘June’. Met een pijnlijke advertentie vertelt hij alles al: ’Baby shoes for sale. Never worn.’ Hij schreef het liedje voor zijn dochter, die stierf bij de geboorte in juni 2017. Hoe moet je zo’n persoonlijk trauma verwerken? En hoe moet je een getraumatiseerd land weer de goede kant op duwen? Op Joy as an Act of Resistance geeft IDLES het antwoord: door mensen te leren van zichzelf te houden, het leed te omarmen en machismo te bestrijden. Met een dikke vreugdevolle grijns, als het even kan.