DTRH18: Sampha is te licht om op eigen benen te staan
Maar hij heeft wel een hit over een emotioneel beladen piano
Van Disclosure tot Rudimental, van SBTRKT tot Clean Bandit, het succes van de elektronische popmuziek in Engeland bracht heel wat acts voort die voor hun vocals putten uit het talent van anderen. En een voor een gaan ze vervolgens voor eigen succes. En waarom ook niet als je zo’n goede stem hebt als Sampha: met een warme gospel-feel kleurt hij elektronische producties.
Helaas klinken de meeste van zijn eigen liedjes alsof ie ze ter plekke verzint, jammend met een paar sloompies met synths en samplers. Muzikaal is het dun, voor een goede zanger zingt hij opvallend matig en tekstueel komt hij niet verder dan huilerig gedoe over verlatingsangst. Zelfs een liedje waarbij alle vier de muzikanten zich rechts op het podium rond een percussieset verzamelen, levert geen vuurwerk op. Jammer dat het zo dun blijft, want Sampha heeft wel de gunfactor. Hij is niet zozeer charismatisch, maar wel ongelofelijk knuffelbaar. Kennelijk is dat niet genoeg om een artiest met zeggingskracht te worden.
HET MOMENT:
Wacht even, hij heeft dus niet de piano uit zijn moeders kamer mee op tour? De piano die hij bezingt in zijn enige hit, 'No One Know Me Like The Piano'? In plaats daarvan gebruikt hij een hol klinkend elektrisch surrogaat. Het is een sentimentele ballad, maar hij is geïnspireerd door zijn overleden moeder, dus daar dingen we niets op af. Maar die authentieke piano, het daadwerkelijke instrument waar al die herinneringen aan kleven, dat was toch zeker een schot voor open doel?
Meer #dtrh18 in ons dossier.