DTRH18: We geloven weer in The Black Madonna
Na een paar mindere sets nu weer een goeie
Down The Rabbit Hole op zijn best: het is zo’n nacht dat de temperatuur niet onder de achttien graden komt, op elk hoekje van het terrein zijn kleine feestjes aan de gang; bij de ijskraam, in het bos, bij het kampvuur aan het strand. Voor wie het blokkenschema nog niet weggeflikkerd heeft is The Black Madonna allicht de meest serieuze optie.
Het is hard gegaan. Van een nobody op het kleinste podium op Lente Kabinet groeide ze in amper twee jaar tijd tot een headline-dj. Logisch, want de dj uit Chicago had het allemaal: gevoel voor klassieke Chicago house, een diepe tas vol euforische disco en dan ook nog een aanstekelijke uitstraling, onderstreept door haar motto: We Still Believe. Die slogan staat in neonletters voor de booth als The Black Madonna de Fuzzy Lop beklimt voor een drie uur durende set.
Maar er zijn zorgen. De laatste keren dat The Black Madonna Nederland aandeed draaide ze weinig verrassend, saai zelfs. Is ze het kwijt, of zou ze hier gewoon weer diep kunnen gaan? Geholpen door acht classy dansers - vrouwen en dragqueens - begint ze gelukkig scherp. Pas na een klein halfuur schudt ze de heupen los met een discoplaat en een Zuid-Amerikaanse house-swinger. Gelukkig, het is weer leuk haar te volgen. Vooral het tweede uur, waarin ze de intensiteit terug laat zakken op zo’n manier dat je weet dat ze ergens op broedt. Dat ze dat risico neemt ligt niet per se voor de hand, want Fuzzy Lop is een lastige tent. Het is druk en omdat alleen voorin de tent geluid hangt is het moeilijk een vibe te creëren voorbij het midden.
HET MOMENT:
Een half uur voor het einde laat ze de boel klappen met een stukje spoken word, gevolgd door de euforische schreeuwplaat die al drie kwartier in de lucht hing. Het is Keita Sano’s ‘Can’t Wait The Party’. De finale is van start. Het eindigt een half uur later met een grote glimlach van de dj. We kunnen weer in The Black Madonna geloven.
Meer #dtrh18 in ons dossier.