ESNS23: De Toegift smaakt naar meer

Een echte toegift maak je in de concertwereld zelden mee. Ja, technisch zijn ze er elke avond: de band gaat af, het publiek wil meer en klapt wat, band komt terug. Maar het is een plichtmatig ritueel. Toch slaagt de Zeeuwse folkband De Toegift erin de ware magie van het laatste liedje op te roepen. Zanger Maxim doet het met een spoken word intro, waarin hij loopt over de stille straten en gelokt wordt door het geluid van een café waar een band speelt. Een stap naar binnen en we staan in hun warme bubbel. 

De Toegift speelt broze late night folk vol melancholische herinneringen. Herinneringen aan het Vlissingse Nollestrand, waar Maxim zandkastelen bouwde en zijn eerste liefde mee naartoe nam. Herinneringen aan die ene keer dat hij de deur achter zich dichttrok zonder sleutel. Kleine verhalen die flarden verlies en vervliegende tijd oproepen. 

Je zou denken dat zoiets verzuipt in een zee van gebabbel, maar dat is niet zo. Het is op de momenten dat het moet zo stil dat je van hier het ruisen van de zee haast kunt horen. Dat komt misschien wel door die keuze voor de Nederlandse taal, die je dwingt te luisteren (dankjewel Broeder Dieleman voor dat gouden advies). Het helpt ook dat de band speelt met een knipoog en van de stilte niet iets sacraals maakt maar iets vanzelfsprekends. Het zijn ook bepaald geen schoenstaarders: Maxim zet ook nog letterlijk een stap naar ons toe − hij torent op de vloer boven iedereen uit − en de band om hem heen haalt af en toe flink freakend uit, met dwarsfluit en viool als extra wapens. 

Het oordeel: Bijzonder, eigen, charismatisch: we want more!

Het nummer: 'Nollestrand'