LL23: Loyle Carner breekt met toxic masculinity in de Bravo

Terwijl Loyle Carner met zijn band nog elke achtbaan in Walibi aan het uittesten is, vult de Bravo zich al voor zijn aantreden in de tent met festivalgangers die de Britse rapper aan het werk wilden zien. Vorig jaar belandde hij met zijn derde album hugo op menig eindejaarslijstje, en in januari verkocht hij Paradiso drie avonden achter elkaar uit. Niet heel gek dus dat hij voor velen een van de grootste must-sees van dit Lowlandsweekend is.

De verwachtingen liggen dus vrij hoog voor Loyle Carner vanavond, maar de Londenaar maakt ze dubbel en dwars waar in de Bravo. Hoe hij dat doet? Nou, simpel. Hij draagt zijn hart op de tong en schaamt zich daar niet meer voor. Voorafgaand aan het kwetsbare ‘Still’ vertelt hij dat hij vet bang was om dat nummer uit te brengen. Wat zouden mensen wel niet van hem denken? Zouden ze denken dat hij minder man is? Nee, daar geeft hij geen fuck meer om. ‘Fuck that toxic masculinity, man!’ roept Carner met overgave, en hij krijgt er luid gejoel voor terug. 

Hits als ‘Damselfly’ en ‘You Don’t Know’ doen het goed in de Bravo, die tot de nok gevuld is, maar Carner schittert op z’n felst wanneer hij die tracks doet waarin hij zichzelf zo kwetsbaar opstelt. Wanneer hij zijn woede uit over het racisme waar hij als Zwarte man mee te maken krijgt (het keiharde, vlijmscherpe ‘Hate’), wanneer hij zijn onzekerheden over vaderschap blootgeeft (‘Homerton’), wanneer hij worstelt met zijn gemixte identiteit (‘Nobody Knows (Ladas Road)’). Het zijn thema’s die misschien niet voor iedereen herkenbaar zijn, maar de Brit brengt het allemaal zo puur en zo oprecht dat het ook aankomt bij de mensen voor wie Carners ervaringen niet de dagelijkse realiteit zijn. Daarom adviseert hij iedereen ook voordat hij van het toneel verdwijnt: ‘take these words and go forwards, go forwards, go forwards!’

HET MOMENT:
Loyle Carner is eigenlijk al klaar met zijn set en zijn band is al van het podium af, maar hij voelt de liefde en dankbaarheid in de Bravo zo diep dat hij nog iets terug wil doen. Niet nog een liedje, maar een gedicht. Eentje over broederschap, over vaderschap, over eenzaamheid. Hij krijgt de Bravo er muisstil mee. Iedereen hangt aan zijn lippen en hoopt bij elke zin dat het niet de laatste is. Wanneer het einde daar dan toch is, ontvangt Carner een daverend applaus, dat hem met een gigantisch grote grijns van het podium stuurt. 

Volg Lowlands het hele weekend via onze livestream en kijk op zaterdag- en zondagavond alle hoogtepunten in de Lowlands-uitzendingen op NPO 3.