Album van de Week (37): Low

Het piept en kraakt, het wringt en schuurt, maar telkens komt er dan weer een prachtige melodie bovendrijven. Een refrein dat direct beklijft. Een engelachtig vocoder-koor dat als een plotse zonnestraal door de donkere wolken heen schijnt. HEY WHAT van het Mormoonse echtpaar Alan Sparhawk en Mimi Parker is echt something else.

Al sinds de jaren negentig nemen Sparhawk en Parker onder de naam Low een unieke plek in in de Amerikaanse gitaarmuziek. Aanvankelijk met zwaarmoedige, trage liedjes die het label slowcore opgeplakt kregen. In de afgelopen jaren wisten ze zichzelf opnieuw uit te vinden met hulp van producer BJ Burton, die ook veel met Bon Iver samenwerkte.

HEY WHAT is de derde plaat met BJ Burton. Ones and Sixes (2015) was nog redelijk conventioneel Low, met Double Negative (2018) leek het alsof ze vanuit het niets een heel nieuw muzikaal idioom hebben gevonden, en met HEY WHAT lijken ze dat idioom nog scherper in beeld te hebben: zoals ze ooit schilderden met minimale stroken aan gitaar en drums, zo doen ze dat nu met zwaar overstuurde, industriële noise. De elektrische gitaar is zozeer verknipt dat je hem nauwelijks meer als zodanig herkent, de boel komt hortend en stotend op gang in opener ‘White Horses’. Op het punt dat zo’n opname uit elkaar lijkt te barsten, klinken door de scheuren heen opeens die twee prachtige stemmen van Sparhawk en Parker. Verhip, het is óók gewoon een prachtig popliedje dat ze zingen.

Zoals is te zien in de mooie documentaire die Nederlander David Kleijwegt ooit maakte over Low, ligt Sparhawk constant in de clinch ligt met zijn religie en met zijn wankele geestelijke gestel. De scheurtjes in zijn kop, die weerklinken ook in de muziek en ook in de abstracte teksten op HEY WHAT. Een geweldige, uitzonderlijke plaat.