In de tijd dat de dieren konden praten werd er in elk dorp wel een oude bunker, lekke kelder of gammel jeugdhonk omgebouwd tot metalpodium. Regels waren er amper, roken mocht gewoon nog binnen en geluidsniveaus had nog nooit iemand aan gedacht. Gewoon, band er in, tap er in en gaan. Dat is allemaal verleden tijd. Vanavond is het geluidsniveau prima en komt de rook enkel van de rookmachines op het podium. Toch hangt er een ouderwets fijn metal sfeertje. De bands van vanavond versterken dat alleen maar en de Blegh-dj’s doen voor en na de show de rest.
Als Radeloos///Ziedend het podium betreedt is iedereen opgetogen. De Nijmegenaren weten ondertussen wel hoe ze hun fans moeten bedienen. De muziek die ergens hangt tussen crust punk, hardcore, grind en black metal heeft een zeer sinistere ondertoon. De band is heerlijk chaotisch zonder echt uit de bocht te vliegen. De wanhoop en frustratie klinkt door in de screams van zanger Giel. Hij keert zich binnenstebuiten in zijn eigen desolate bubbel, terwijl hij zich geselt met een touwenzweep. Ondertussen zijn dreads wilt heen en weer slingerend. Zeker in het links georiënteerde ‘Blut und Baudet (Rot Toch Op Man)’ en het fantastische ‘Zilt’. Het hoogtepunt van de set zit aan het eind als de band ‘Een Broeder In Striemen En Bloed’ inzet. Frustratie, agressie, weemoed en ellende. Het komt allemaal samen in deze song. Het album ‘Doodsverachting’ is nu iets meer dan een jaar uit en heeft de band echt op de kaart gezet. Middelburg weet dat en geniet met volle teugen van zoveel misantropische droefenis.