Terneuzen On Fire zet de Pit weer op de kaart Terneuzen On Fire zet de Pit weer op de kaart

Terneuzen On Fire is vooral een drukke avond voor drummer Brendan Duffy. Eerst drumt hij de pannen van het dak bij Morvigor, waarna hij direct daar achteraan de show steelt met Dödsrit. De eerste genoemde band maakt niet direct indruk. De Alkmaarse mix van death en blackmetal heeft wat tijd nodig om in te dalen. Het klinkt allemaal wel prima maar nijgt ook erg naar dertien in dozijn. De zang staat wel erg ver achterin de mix en het kaarsje lijkt snel te doven, ondanks alle goede bedoelingen. Maar als halverwege de set het geluid wat weidser wordt, iets meer open zonder ergens ook maar aan kracht te verliezen, dan krijgt het vlammetje weer zuurstof. De band gaat even van het gas, hergroepeert zich en slaat dan verwoestend toe. Dan is het wel raak en valt alles op z’n plaats.

Die andere band van Duffy zal voor velen de band van de avond zijn. Het van origine Zweedse Dödsrit kent namelijk helemaal geen genade. De Scandinavische gitarist / zanger Christoffer Öster heeft drie Nederlanders rond zich verzameld en maakt daarmee een rauwe mix van voornamelijk furieuze black metal met een vleugje death. De energie die de band de zaal in slingert is indrukwekkend. Duffy legt zijn stuwende drums onder een deken van grauwe gure gitaarpartijen. Ondanks het alles verschroeiende geluid blijft het geheel wel op een rare manier transparant. Mede door het gebruik van zeer vette riffs en twin gitaarloopjes Ook als de band even gas terugneemt blijft de spanning voelbaar. Er zit veel in de nummers, heel veel. En het komt er allemaal uit in een heerlijke oprechte show. De band speelt later dit jaar op Roadburn en gezien het optreden van vanavond is dat geheel terecht.

Nog een band die indruk maakt is opener Radeloos///Ziedend. Deze band uit Nijmegen, met geboren Zeeuws-Vlaming Daniël de Coninck op gitaar, doet z'n naam meer dan meer aan. De band klinkt ziedend. Zanger Giel radeloos. Al het leed van de wereld rust op zijn schouders zo lijkt het. Hij schreeuwt het uit, met een oprechtheid waar je kippenvel van krijgt. Deze band meent het. Ze verpakken hun onheil in wat ze zelf noemen een mix van crustpunk, black metal en powerviolence. De korte puntige nummers (want punk) zijn chaotisch maar wel volgbaar en laten je na het half uur speeltijd uitgeput achter. En dan moeten er nog vier bands komen.

Want als er al een puntje van kritiek is dan is het dat wel. Vijf bands zijn misschien wat veel van het goede? Het Gentse Endlingr is een fijne post-rock band maar in deze bijt wel zeker de vreemde eend. Die had ook op een andere avond geprogrammeerd mogen/kunnen worden. Het trio onder leiding van drummer Sylvester Vanborm (o.a Wallace Vanborn) laat zich niet van de wijs brengen en doet zeker zijn ding. Want de met vlagen jazzy post-rock klinkt wel goed en is zeer muzikaal en vernuftig. Zeker als de drie compleet losgaan is het indrukwekkend wat deze Vlamingen laten horen. De meer rustige passages neigen naar geneuzel maar dat neemt niet weg dat de groep hier zieltjes wint vanavond. Maar dan is het toch meer dan terecht dat deze act een plekje heeft vanavond? zullen sommigen dan denken. Leuk, even iets anders dan enkel knalharde metal.