De mannen zijn in ieder geval overtuigd van wat ze die avond te bieden hebben in deze (semi-) akoestische setting. “Het wordt net iets anders dan normaal natuurlijk. Akoestische gitaren hierzo, de drums zijn vervangen door een paar potten en pannen en deksels. Naja, het wordt helemaal te gek, echt een topavond, ja toch?” aldus Dave von Raven. Aan de inzet en creatieve oplossingen van het poppodium ligt het in ieder geval niet. Zelfs bier bestellen vanaf je zitplaats door middel van een QR-code is mogelijk, om zo het rondlopen van publiek te beperken.
The Kik trapt af met ‘Ik Zie Je In De Stad’ gevolgd door ‘Even Voor Altijd’. ‘Vluchten Kan Niet Meer’ van Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink brengt bezinning en lijkt actueler dan ooit in deze rare tijden.
Arjan Spies neemt het woord: “De volgende die ga ik zingen. Dus ja, jullie motten het er even mee doen. Ik vind het ook niet leuk, maar tis niet anders. Voordeel is wel, hij staat in A-majeur. Nadeel is dat ie tegen het einde moduleert naar een G. Dus ja, de sfeer wordt er niet beter op, laat ‘k het zo zeggen. Hou effe vol. Dan gaan we door de zure appel heen. Tot zo”. Aan humor en zelfspot ontbreekt het The Kik gelukkig nooit. Het wordt ‘Stil Op Het Station’.