Het leven van Ellen Shae (Ellen Scheele) draait om muziek. Ze is een rasmuzikante, want al sinds haar achtste jaar is ze actief in de muziek. Eerst in de plaatselijke fanfare en op latere leeftijd in allerhande rock, jazz en bluesbands. Meer en meer vindt ze haar weg in de muziek en schrijft gaandeweg haar eigen nummers. Dat resulteert in 2014 met de release van ‘My Window’, dat drie jaar later opgevolgd wordt door het album ‘Clouds’. Beide albums vieren een bescheiden succes, maar Shae wil meer. Haar met roots en americana doorspekte songs moeten naar een hoger plan en ze wil proberen echt alles uit haar muzikale carrière te halen. ‘Caged Bird’ is de eerste stap in de nieuwe benadering, vertelt ze enthousiast: “Voor dit album ben ik dieper gegaan dan bij mijn vorige albums en laat ik meer van mezelf zien. Niet alleen in de teksten, maar ook zeker in mijn gitaarwerk en zang. Bij de composities heb ik niet nagedacht over in welk hokje dit album moet komen of over akkoorden en dergelijke. Ik vind het vooral uitdagend om in verschillende stemmingen te werken en zoek dan vooral op gehoor en gevoel naar welke tonen ik wil gebruiken en die passen bij het gevoel dat ik wil overbrengen.”
Op gevoel, met passie en liefde voor de muziek en haar songs; zo werkt Scheele het liefst en niet genre of hokjes gebonden. Die genre-overstijgende eigenschappen zijn ook wat ze het liefst bij andere artiesten hoort. “Ik luister de laatste tijd veel naar de eigenzinnige en originele muziek van Jesca Hoop. Ik hou erg van haar emotionele manier van zingen. Ook jazz luister ik veel. Tracy Chapman en Bonnie Raitt waren de eersten die mij inspireerden. De laatste tijd luister ik ook graag naar Aoife O’Donovan.”