Het Vlaams-Nederlandse kwartet Spoil Engine is al een aantal jaren goed bezig. Er worden veel shows gespeeld, tot in Aziƫ aan toe. En een steeds verder uitdijende fan-schare maakt de band meer en meer populair. Drummer van dit combo is Zeeuws-Vlaming Matthijs Quaars. Ondertussen uitgeweken naar Dordrecht maar geboren en getogen in Oostburg. Alle reden voor ons om zaterdag eens naar Roeselare af te reizen waar de band haar nieuwe album presenteert.

Het is al vroeg druk in zaal Trax. Roeselare is uitgelopen voor ‘hun’ band. De Vlaamse stad is tenslotte de uitvalbasis van de band. Dat wil het publiek weten ook. Het is een mooi gemêleerd gezelschap wat voor het podium staat. Tienermeisje hebben ouders meegesleept. Vaders en moeders hun kinderen. Spoil Engine maakt een moderne variant thrash die vaak erg in de smaak valt bij het wat jongere publiek. Maar vanavond gaat iedereen los. Het is een aanhoudende moshpit voor het podium.

Iets eerder op de avond drentelt Mathijs wat backstage rond. Kijkt van achter uit de zaal een aantal nummers van voorprogramma Bizkit Park waarna hij weer terug wandelt tot achter de coulissen. Gefocust maar vriendelijk als altijd. Zoals heel de band is trouwens. Aanraakbaar en ondanks het succes met beide benen op de grond. Quaars en zijn makkers zijn uiteraard blij en trots op de nieuwe plaat. De grootste glimlach vanavond is die van gitarist en oerbandlid Steven Sanders. Hij reanimeerde zijn zieltogende kindje vijf jaar geleden door de muzikale koers en de line-up te veranderen. Zanger Niek Tournois uit Eede werd vervangen door de Limburgse zangers Iris Goessens. Matthijs nam de plek in van Steven Demey. Het blijkt een internationaal succesverhaal te zijn. ‘Stormsleeper’ was de eersteling van de herboren band. Een Europese tour volgde evenals een trip naar Azië. Nu is er ‘Renaissance Noire’, een album vol furieuze maar frisse en moderne thrash metalcore.

Opener en single ‘Riot B’ is direct raak en binnen geen tijd staat Trax figuurlijk in brand. Het vocht loopt van de muur. Het crowdsurfen is aan halve prijs vandaag want er wordt volop gebruik van gemaakt. De zo bescheiden ogende frontvrouw, blijkt een podiumdier. Ze laat haar tanden zien en trekt heel de zaal mee. Haar grunt is diep maar verstaanbaar en geeft de nummers net dat beetje extra donkere emotie. Ook Matthijs is in zijn element achter zijn drumkit. Hij geselt zijn instrument in volle furie. Elke klap is raak. Het publiek kan en wil niet om de band heen. Als de drummer een wall of death wil, dan komt er een wall of death. Hij dirigeert als een volleert orkestleider het publiek naar twee kanten van de zaal. De ontploffing die op zijn teken volgt is immens. Wat een energie! Tijdens een kort rustmoment heeft hij even tijd om het zweet uit zijn ogen te vegen en een aantal stands terug vast te zetten. Daarna is het weer vol er op. Alles geven. Het is wat hij het liefste doet. Hier staat een band die steeds iets hoger klimt op de internationale muziekladder. Een perfecte mix van oude rotten en jonge honden. Het kan haast niet anders dan dat ‘Renaisance Noir’ hoge ogen gaat gooien. Als vanavond een graadmeter is voor wat nog komen gaat, dan wordt 2020 een druk jaar voor de slagwerker en zijn mede muzikanten.