Stukafest: de studenten nemen de stad over Stukafest: de studenten nemen de stad over

Glenn Foreman zit op de praatstoel tijdens zijn eerste van drie optredens. De kersverse winnaar van de Grote Prijs van Nederland vertelt graag over zijn nummers en hoe ze tot stand zijn gekomen: verliefd worden op je fitness-instructrice, je kut voelen over hoe je zo stom kon zijn om het uit te maken, en het oneens zijn met je dokter als het woord borderline valt. Terwijl er wat biertjes door de gezellige kamer aan de Korte Delft gaan, speelt Foreman alsof hij nog alles te bewijzen heeft. Vingervlug gitaarspel, een fijne stem en ogen die iedereen in de woonkamer aankijken. Glenn Foreman speelt voor je alsof hij je al tien jaar kent. Of we dit nummer willen meezingen? Tuurlijk Glenn! We waren al bang dat je het nooit zou vragen. Na een half uurtje spelen, dromen en zingen tussen de rozenblaadjes (het is immers bijna Valentijnsdag) nemen we de laatste slok bier en werpen een blik op ons blokkenschema. We hebben een afspraak bij Frank van Westbroek en Ramón van Gammeren van de band Spreekuur aan de Bree.

Het huis aan de Bree zit vol, de tafel is aan de kant. Alle banken en stoelen zijn in één richting geschoven en daartussen vinden we de bewoners, een man met een gitaar en een boom van een vent die zijn poëtische teksten door een blender van spoken word en hiphop haalt. Begeleid met zijn gitarist die ook nog eens een excellente beatboxer, toetsenist en looppedaal-tovenaar is duiken we in de wereld van Van Westbroek. Van Westbroek blijft bij de les met gevatte en scherpe teksten. Hij zit in de Bree opgesloten op één vierkante meter aan podium, hij heeft alle ruimte in zijn hoofd voor stapels gedachten. Van dromerig naar ambient naar dansbare beats, Spreekuur is een feest voor de danser en dromer.

Voor de laatste ronde slaan we een blokje om naar het Bagijnhof voor het Feministische Electropop Extravaganza van Oh, Kutjes. De twee vrouwen van Oh, Kutjes deden al wenkbrauwen optrekken en oren vuurrood worden tijdens de Popronde. Hier in het Bagijnhof hadden ze niet beter geplaatst kunnen worden. Bij de laatste ronde doen de biertjes al aardig hun werk bij de aanwezigen die zich in de woonkamer hebben kunnen wurmen. In de kleine woonkamer staan makkelijk een mens of dertig hutjemutje totdat de beats van Oh Kutjes hun werk doen. “Welkom bij de show, wij zijn Oh, Kutjes!” klinken de eerste zinnen. Vanaf dan gaan alle remmen, riemen en schaamtegevoelens overboord en onze gezichten staan drie kwartier op standje ‘what the fuck’. Geen bezoeker blijft onaangeroerd, de meiden van Oh, Kutjes komen dichterbij dan je zou willen, hijgen in je oren trekken aan de stropdas van die korpsbal en veilen hun gedragen slipjes (ja, echt). Tekstueel valt Oh, Kutjes een beetje tegen en ook de zang laat hier en daar wat steken vallen, maar dat is niet waar je voor komt bij Oh, Kutjes. Er staat namelijk een man of dertig te dansen op de vloer, op de banken en in het geval van de Kutjes bovenop hun bezoekers. We verlaten het Bagijnhof enigszins verbijsterd en met zin in een douche. Was het goed? Nee. Was het onwijs vet om met verstand op nul te sneuvelen op grofgebekte elektropop? Oh jazeker. Oh ja, de gelukkige winnaar van de veiling is drie tientjes lichter en twee gedragen slipjes rijker.

In drie rondes Stukafest zijn we van studentenkot naar studentenkot gehopt, gingen de biertjes in het rond en werd er gelachen, (smerig) gedanst en zien we Middelburg heel even als de stad van de studenten. Studenten komen en gaan bij elkaar op bezoek, krijgen fantastische shows voor hun kiezen en in hun keuken. Gastvrijheid staat op één en ontdekking komt op twéé. Op de afterparty ging de Spot tot twee uur door waar de Belgen van het funky Mister Moon werden overdonderd door het enthousiasme op een dinsdag en Stennis tot de late uurtjes door de zaal ging skanken. Stukafest was wederom één groot feest. Het zal de volgende ochtend wel behoorlijk rustig zijn geweest in de collegezalen.