“Wij zijn Urban Graveyard uit Goes!” Zo begint de avond in de zaal met een kleine dertig bezoekers. De vijfkoppige band die, zoals ze het zelf zeggen, desertmetal maakt, begint vol energie aan hun gig. Net in Paradiso gestaan, en nu hopen ze het Vlissingse publiek te overtuigen van hun kunnen. De ruimte in de zaal voor het podium wordt opgevuld door de zanger die priemend door zijn brillenglas kijkt en brullend en schoppend zijn teksten de zaal in slingert, want het publiek blijft achteraan staan dralen. De stonerrock nummers met een metalrandje volgen elkaar in rap tempo op, maar de zaal raakt niet overtuigd. Het optreden is kort maar krachtig, of lijkt het maar zo omdat de nummers erg veel op elkaar lijken? Toch is het geen slecht optreden van deze beginnende band, terecht dat ze Spectra hebben gewonnen.
Ter verklaring van de bandnaam: “Urban Graveyard is een term uit de Middeleeuwen. In de steden gingen zoveel mensen dood aan ziektes dat het sterftecijfer hoger was dan het aantal geboortes. Toch groeide het bewonersaantal door migratie vanuit het platteland. Dat vonden we creepy interessant.”
Treehook gaat naadloos over van het soundchecken naar het begin van hun optreden. Deze Schouwse band is er eentje die je beslist live moet gaan zien. Ze staan vaak op het podium, dus dat moet niet moeilijk zijn. De bandleden op zich zijn al het bekijken waard. Het lijkt een bijeengeraapt zooitje, maar niets is minder waar. Deze heren zijn aan elkaar gewaagd en de energie spat eraf. Noiserock, aangevuld door de saxofoonklanken van Jaap Verseput (bekend van Kaviaar) maakt het repetoire punk, jazz en psychedelisch tegelijk. De zaal gaat helemaal los, zeker wanneer zanger Maric ‘in de afgrond’ valt en op de grond verder zingt en drummer Swen hem als zitmeubilair gebruikt. Treehook is blij dat de Piek weer is opgestart en vraagt hier een applaus om. Vaste prik is het verhuizen van het drumtoestel van het podium naar de zaal, maar het blijft inspirerend om te zien. Een bezoeker gaat op de basedrum zitten tegen het verschuiven, want Swen gaat als een Duracell-konijntje op steroids tekeer en weet van geen ophouden. Een topoptreden! Deze band heeft de potentie echt groot te worden en is onze nieuwe Zeeuwse trots.