Van alle vormen black metal die vanavond langskomen, maakt Kuar Nihal de meest primitieve. Vrij simpele raspende gitaarstukken en blastbeats worden ondersteund door ronkende baslijnen. Alles wordt mooi afgewisseld met lange duistere ambient passages die een drukkende sfeer veroorzaken. De nummers zijn lang en kennen veel afwisseling. Het trio is een groep van weinig woorden. De songs vertellen hun eigen verhaal, dat wordt opgepikt door de aandachtige luisteraar.
Het begin van de kerstvakantie is voor het Podium In Terneuzen een goede aanleiding om eens een black metalavond te organiseren. Het laat ook zien en horen dat er binnen het genre ook nog veel verschil is in stijl en klank. De Vlaamse bands Kuar Nihal en Soul Grip vergezellen het Portugese Gaerea en het Canadese Numenorean die samen aan een Europese tour bezig zijn. Met zijn vieren zorgen ze voor een duistere atmosfeer die wel past in deze tijd van het jaar.
©
Thijs van der Geld
KUAR NHIAL
©
Thijs van der Geld
Gaerea
Het Portugese Gaerea hanteert de ‘alles moet kapot techniek’. Als je maar lang genoeg op iemand in beukt breekt er vanzelf eens iets. Het gemaskerde vijftal raast over het podium. Als een niets ontziende kudde stieren dendert de band door en door. Het regent blast beats en super snelle stukken. Een vleugje sludge en een verdwaald kort midtempo stuk maken het geheel af. Het rookgordijn dat de band letterlijk opwerpt is alleen wel symbolisch voor de nummers van deze Zuid-Europeanen. De songs zijn goed zolang ze in het zicht zijn. In alle hysterie is de act namelijk vergeten om pakkende riffs te schrijven. Met enkel bruute kracht kom je er niet. Want technisch is het allemaal wel in orde, maar na drie nummers is het idee wel duidelijk. Na vier nummers op top snelheid zonder echt resultaat, is de bar de beste plek om deze oorlogsmachine uit te zien razen.
Soul Grip excelleert met hun momenten van ijselijke black metal. De band heeft met frontman Nathan Vander Vaet een klasbak in huis. Zijn demonen komen tot leven in de nummers van hun plaat ‘Not Ever’. Zeker opener ‘Ton Rève’, met zijn verfijnde gitaarlijntjes, maakt veel indruk. Vander Vaet keert zich compleet binnenstebuiten en weet met zijn emoties geen weg lijkt het wel. Ook hier veel ijskoude afwisseling en veel gevoel voor detail. Het hokje post black metal is eigenlijk te klein voor de Gentenaren. De rustpassages zijn heerlijk en zeer spannend. De ondertoon is de hele set donker en drukkend. Wat een fijne show van deze parel uit de Belgische metal underground.
©
Thijs van der Geld
Soul Grip
©
Thijs van der Geld
Numenorean
Hoofdact Numenorean is de plas overgestoken voor de promotie van hun nieuwe album ‘Adore’. Veertien shows zijn al gepasseerd op de tour. Na Terneuzen wacht nog London en de reis terug naar huis. Maar als alle shows zo zijn als deze vanavond dan heeft de band wel een visitekaartje afgegeven. De vijf Noord-Amerikanen mengen stoner en space-invloeden door een gitzwarte zwavelmengsel. Zo ontstaat er een brandbaar, maar behoorlijk swingend goedje. Dikke gitaarmuren dienen als basis voor het geluid dat veel afwisseling kent. Zanger Brandon Lemley heeft een grunt als een sloopkogel. Het wordt helemaal indrukwekkend als er met drie man tegelijk gebruld wordt. De stroperige songs plakken aan alles vast en laten niet meer los. Deze koude winterstorm laat de bomen zwiepen. De wolven huilen in de nacht. Maar zowaar, er piept wat licht door in dit aards donkere landschap. Een melancholische gitaartokkel is als de maan die zich even laat zien. Tijdens een vliegende solo ontluikt het verlaten landschap heel even. Net als je denkt dat je twee ogen ontwaart in het zilveren licht en je dus niet alleen bent, sluit het wolkendek zich weer. In het aarde donker moet je verder. Het beukt, het briest, het verovert. Je bent verloren…
©
Thijs van der Geld
Numenorean