De snikhete finale op de zaterdag van Concert at Sea De snikhete finale op de zaterdag van Concert at Sea

Als jong Zeeuws bandje dat dit jaar pas zijn debuutalbum uitbracht nu al voor de derde keer op Concert at Sea: je moet het maar kunnen. PEER opent wederom het Umoja-podium. Nu mét dat album ‘Laughing About It Is Far More Exciting’, een nieuwe bassist en potverdomme, nog een flinke lading fans.

Nog voordat de poorten open gingen waren er al enkele PEER-shirtjes te spotten, zodra ze open gingen liepen ze in snelwandel-tempo naar het Umoja-podium. PEER wordt al onthaald als oude helden terwijl ze net de twintig aantikken. En weet je nog dat we de eerste debuutsingle van het album aanschreven als perfecte festivalhit? Wel, daarmee beginnen ze meteen hun set. ‘Carousel’ is goed gerijpt sinds de release en is gewoon niet kapot te krijgen, simpelweg omdat het zo steengoed in elkaar zit. Maar het zit hem nu vooral in de uitvoering. PEER is enorm gedrilld in het geven van strakke optredens en laat dan ook geen enkele fout vallen. De nieuwe bassist is écht een aanwinst en heeft met zowel zijn strakke baslijnen als moves de show stiekem in zijn eigen handen. Maar frontman Gijs Teuwsen steelt de show. Het publiek opnaaien, laten meezingen, manen tot een sitdown: het lukt hem allemaal zonder enige moeite. PEER gaat denderend en lachend door het optreden en als ze zo doorgaan, dan kan Concert at Sea het écht niet meer maken om ze op het Umoja-podium te zetten. PEER is klaar voor de mainstage.

Het gaat goed met Novastar. Na zijn terugkeer en een ontzettend goede soloshow in de Waterput afgelopen maand komt de Nederbelg nu met band naar Concert at Sea. De band geeft de emotionele nummers die hij solo deed nu juist een extra push in de goeie richting.

En die band die ronkt. De gitarist rockt met een dubbele gitaar, Krezip-bassist Joost van Haaren geeft de band een steviger ritme terwijl de man Novastar zelf enorm rockt op zijn piano. Niet dat het ergens echt stevig beukwerk wordt, maar op de een of andere manier is Novastar toch wel echt een straffe act. Maar alle strafheid gaat opzij wanneer hij de klassieker 'Wrong' inzet. Het hartverscheurende nummer en een emotionele Novastar brengt Concert at Sea de verkoeling die het nodig heeft. Je ziet het publiek stil worden, stelletjes dichter bij elkaar kruipen en de lone wolves in het publiek stilletjes meezingen.

Alhoewel Novastar solo toch net ietsje harder binnenkomt en bijzonderder is verkeert hij vandaag met de band in topvorm. Een vroeg hoogtepunt op de laatste dag van Concert at Sea.

Sodeju wat is het warm. We smelten weg achter onze zonnebrillen, we smeren alsof we ervoor betaald krijgen en net als je denkt dat het niet heter kan worden staat 'the man himself' Jeangu Macrooy op het Umoja podium. Voor de tweede keer komt Macrooy naar de Brouwersdam en is hij een album, een Lowlands en groter aantal fans rijker. 

Die extra podiumervaring werpt zijn vruchten af. Macrooy's stembereik is steeds meer onder controle en Macrooy zweept het publiek op met een handomdraai. En hij leert ons voor de zoveelste keer een les in de liefde. Naastenliefde, romantiek en (misschien nog wel het belangrijkste) jezelf liefhebben. Het moment: wanneer de band onderling naar elkaar grijnst en non-verbaal naar elkaar blikken uitwisselen van: deze show hebben we in onze broekzak zitten. Ook opmerkelijk wanneer je denkt dat de soul en jazz heerlijk gaat, gooit Jeangu Macrooy er nog een The Black Keys-covertje uit van 'Lonely Boy'. En het werkt nog ook, de fans uit hun dak, de rockers genieten, iedereen blij. Fantastische show.

Je hebt bands die via een hype enorm groot worden en dan heb je Bazart. Met slechts één single (!) 'Goud' verkochten ze al het Sportpaleis uit. Er was nog niet eens een debuutalbum of de hype was al enorm. Nadat ze in het thuisland het album 'Echo' uitbrachten maakten ze de hype waar en konden ze bijna Oscar and the Wolf van de troon stoten als grootste popgroep van België. In Nederland begint het vuurtje langzaam te lopen, maar hier op Concert at Sea bewijzen ze dat ze Nederland definitief hebben veroverd.

Het drietal is intussen live uitgegroeid naar een vijfkoppige popmachine met Mathieu Terryn als charismatisch en dansbare frontman. De set? Louter hits. Het is ongelooflijk hoeveel nummers al bekend in de oren liggen en het debuutalbum wordt door vrijwel iedereen in het publiek al meegezongen (al klinken er verdacht veel Vlaamse stemmen om ons heen in het publiek). 'Lux', 'Chaos', 'Echo', 'Tunnels', allemaal komen ze voorbij en zijn ze een kleine wijziging doorgaan, namelijk de elektronica nog meer de ruimte geven. De synths vliegen je om de oren, de bass staat gezien de zanger op standje stuiteren en Mathieu Terryn zingt alles enorm beheerst. Maar hoe krijg je als Vlaamstalige Nederpopgroep die Hollanders echt aan je gehecht? Door onze eigen Queen of Pop Eefje de Visser uit te nodigen voor het duet 'Onder Ons'. De charme spat van het podium en daarna is het tijd voor de genadeslag 'Grip (Omarm Me)' en 'Goud'. Ondanks de hitte krijgt Bazart de mensen aan het dansen en springen. Let maar op, binnenkort maken ze een AFAS Live show bekend.

De afgelopen jaren is Concert at Sea steengoeie boekingen binnen aan het halen. Van Skunk Anansie tot Nile Rodgers' Chic en van Faithless tot Noel Gallagher. Dé britpop-veteraan en legende gewoon op de Brouwersdam! Je zou denken dat dat één groot euforisch moment gaat worden, maar Noel Gallagher staat hier echt voor Jan Lul te spelen.

Wanneer Noel Gallaghers en zijn High Flying Birds begint is het nog vrij rustig. Oef. Oké, wij hebben meteen na Bazart een sprintje getrokken naar het andere podium, wellicht komt de rest nog na. Maar wanneer wij na drie, vier nummers steeds gemakkelijker tot de derde rij geraken besluipt ons de volgende gedachte: "Hier staan echt te weinig mensen." En als er dan mensen staan, staan ze een beetje te lullen met de buren. Noel laat zich niet uit het veld slaan en komt met klapper na klapper: 'AKA... What a Life' krijgt van voor nog enkele enthousiaste reacties, maar zelfs 'Wonderwall', oftewel het liedje dat elke ongetalenteerde eikel met een gitaar in een koffietentje kent krijgt maar een laffe respons, een semi-akoestische versie van 'Don't Look Back in Anger': doodse stilte op enkele mensen voorin na. Zelfs 'All You Need is Love', een Britpopper die een andere Britpop legende coverd (wat op papier een veld zo gek zou krijgen dat mensen spontaan hun haren uit hun hoofd trekken), noppes. Noel verlaat zichtbaar geïrriteerd het podium aan het eind van het optreden. Geen 'tot ziens', geen 'thank you'. Noel Gallagher speelde een fantastische set, maar blijkbaar is het publiek van Concert at Sea geen fan van Britrock. Noel Gallagher verdiende veel beter dan dit.

Wat valt er nog te zeggen na ontelbare keren BLØF op Concert at Sea? Natuurlijk worden de grootste hits tot ver achterop het strand door iedereen meegebrult, natuurlijk zijn 'onze' Zeeuwen de beste afsluiter die het festival maar kan wensen en natuurlijk is het wederom prachtig. 

Maar toch blijft de band verbazingwekkend goed. Zeker wanneer 'Aan de Kust' wordt gebracht hangt er pure magie in de lucht. We zien trouwe bezoekers, hipsters, hele stambomen aan families elkaar vastpakken en 'Aan de Kust' woord voor woord meezingen. Op deze snikhete dag heeft BLØF een visueel spektakel met hele stroken lichtschermen boven zich hangen, lampen zo ver het oog reikt en een stralende Paskal Jacobs met een grijns van oor tot oor op het podium. Concert at Sea gaat met de jaren vooruit wat betreft programma, sfeer en ook dit jaar het weer. Wat is dit toch een prachtig festival, we kunnen eigenlijk niet meer wachten totdat we weer terug naar de Zeeuwse kust mogen, want Concert at Sea heeft wat dit festival écht iets bijzonders te bieden aan de provincie. Petje af.