Internationale en lokale topacts op de vrijdag van Concert at Sea Internationale en lokale topacts op de vrijdag van Concert at Sea

Peter Heerschop kondigt het Zeeuwse AAD aan op het Umoja podium. Ze zijn de opener van de vrijdag. AAD gaat uit z’n dak, het publiek wat minder. De ietwat dromerige indierock-nummers van Adriaan van de Berg zwepen het publiek niet echt op, ondanks dat er toch echt wel ruige randjes te horen zijn. Jammer, want het is een leuke band. Hun debuutalbum ‘Tales From The Dirthouse’ van afgelopen januari is met gejuich ontvangen. AAD gaat een Engelse tour doen, maar kon gelukkig nog tijd vrij maken voor C@S.

De uit Bruinisse afkomstige Adriaan van den Berg (Aad) is geen onbekende in de Zeeuwse muziekwereld. Met Jimmy Dumbbell en Sunra heeft hij ruime podiumervaring opgedaan. AAD, waar hij zelf alle liedjes voor schrijft, heeft hen al een optreden op Vestrock opgeleverd. Zangeres/toetseniste Anouk van de Sande is met haar heldere stem een bijzonder gewaardeerde toevoeging. Adriaan zingt af en toe ietwat onzuiver, maar dat mag de pret niet drukken. Het publiek wiebelt wat mee op de nummers, maar komt niet echt los. Jammer dat bij het laatste nummer al veel luisteraars weggaan naar het hoofdpodium met Jett Rebel. Hierdoor missen ze AAD’s bescheiden hit ‘All the bright places’. Pieter, Anouk, Maurice, Max en Adriaan sluiten af met een gezamenlijke buiging. Hun dag kan niet meer stuk!

De van nature wat onzekere Jelte Tuinstra verandert in een zelfverzekerd sexy podiumbeest, zodra hij de planken opstapt. De uiterst getalenteerde multi-instrumentalist schrijft de nummers zelf en zijn optreden is gegarandeerd een energie explosie. Zo ook op het hoofdpodium van C@S, ondanks de hitte. Het publiek joelt als hij zijn shirt uittrekt. ‘I’m sexy and I know it’ is absoluut zijn lijfspreuk, want draaiend met zijn in Calvin Klein gestoken billen steelt hij de show.

Rock, blues, alles komt voorbij. De aan drugs en drank verslaafde artiest is nu drie jaar clean, echt een geweldige prestatie en dat is te zien op het podium. Jett holt alle kanten op en geeft zich helemaal. Stoere gezichten, sexy poses, loepzuivere uithalen en weergaloze solo’s op zijn gitaar. Een heerlijke rock’n’roll puinhoop. Bijna zonder onderbreking volgen de songs elkaar op. Alleen bij ‘Airplane' (Beach Boys) klinkt er: “Yes godverdomme! Waarom Beach Boys? Omdat ik geen shirt aan heb!” Tijdens ‘I see you’ lijkt het of er met superlijm een sigaret aan zijn lip is vastgekleefd, best wel knap om zo te kunnen zingen. Zelfs een uithaal lukt zonder dat-ie valt. Indrukwekkende solo’s van drums en bass zwepen het publiek op. Jett sluit af a la Jimi Hendrix; plukkend aan zijn gitaar die op de grond ligt. C@S is wakker geschud!!

Op het strandpodium staat vanmiddag een mysterie guest geprogrammeerd. Zodra Ilse de Lange op het hoofdpodium is afgelopen, stromen de mensen en masse naar het rulle zand. Iedereen wil weten wie die mysterieuze artiest zal zijn. Het strand is nog nooit zó vol geweest, niemand past er nog bij en het podium is nog ver. Maar ergens in de verte klinkt de stem van Paskal Jacobsen tussen het gekwebbel door.

Pas als de handen de lucht in gaan en iedereen ‘Dansen aan zee’ meezingt is het duidelijk. Bløf staat daar een akoestisch concert te geven. Veel mensen zijn verrast enthousiast en de naam Bløf golft naar achteren, waar nog steeds mensen toestromen. Bløf speelt een set van zomerse hits, wel toepasselijk op zo’n stralende dag. En ondanks dat ze heel wat gewend zijn, zullen die mannen vast en zeker kippenvel hebben gekregen van zoveel meezingende mensen op het strand.

Sharon Kovacs verovert de wereld met haar machtige stem. Haar eerste album 'Shades of black' is erg donker en emotioneel. 'Cheap Smells', vorig jaar uitgekomen, bevat zo mogelijk nog meer intieme teksten over haar leven dan de eerste. Sharon zingt dan ook vanuit haar hart, waarbij haar expressieve gezichtsuitdrukkingen niets aan de verbeelding overlaten. Haar kaalgeschoren hoofd werd voorheen bedekt door een grote bontmuts, waardoor ze al snel de Wolflady wordt genoemd. Later krijgt de docu, waarin het verhaal van Sharon Kovacs’ muzikale ontdekkingstocht wordt verteld, dezelfde titel.

Ze begint als opening van het concert heel gewaagd a capella te zingen, waarna haar band invalt. Na wat nummers doet ze haar jasje uit en trekt ze met een ondeugend gezicht haar bustier goed. In Brabants accent vertelt ze blij te zijn dat ze hier is. "Voor de eerste keer hier en ook nog mooi weer!" Vooral het sublieme trompetspel valt op tussen het vrouwelijk geweld. Ondanks de problemen met haar oortje zingt Sharon loepzuiver en zo krachtig dat de microfoon op een meter afstand haar stem makkelijk oppikt. Kovacs geeft twee toegiften en sluit af met het machtige 'Mama and Papa'.

De band die in de jaren negentig wereldwijde faam krijgt door hun rauwe vernieuwende sound, gaat in 2009 door onderlinge spanningen uit elkaar. Drie jaar later komt de band, met een paar andere leden, weer bij elkaar en in 2014 is het album ‘The Turn’ uitgebracht met de nieuwe zanger Chris Shinn. In 2017 gaat de band echter weer met de oorspronkelijke bezetting op tour en brengen ze de ep ‘Local717’ uit, die helaas het grote succes van weleer niet kan evenaren.

Zanger Ed Kowalczyk lijkt geen spat veranderd te zijn, zijn markante kaalgeschoren hoofd lijkt geteleporteerd te zijn uit de jaren negentig. Dat de oude hits nog leven blijkt wel als iedereen ‘I alone’ meezingt en de handen hoog meezwaaien. Opvallend is dat er twee drumtoestellen op het podium staan. Zou Chad Gracey het niet meer alleen aankunnen? Hit na hit volgen elkaar op en dan een cover van de Stones ‘Painted Black’. Als toegift verschijnt Ed in z’n eentje op het podium en speelt ‘Overcome’ akoestisch, met een brandende kaars achter hem op het scherm. Als hij ‘Run to the water’ inzet, komt gitarist Chad Taylor hem versterken om de solo te doen. De rest van de band komt weer het podium op en wordt voorgesteld onder luid gejuich. Ze spelen ‘Lightning crashes’ als finalestuk, waarbij Ed het publiek ingaat om handen te schudden.

Dat muziek je jong houdt, blijkt wel als de 66-jarige Nile Rodgers het podium opkomt in spijkerbroek, jasje, stropdas en baret. “Yowsah, yowsah, yowsah” klinkt het en direct zijn we terug in de jaren zeventig. De tijd van funk, disco en danspasjes in glitterpakjes. Zangeressen Kimberly Davis en Folami Ankoanda-Thompson staan op mijlenhoge stilettohakken hun prachtige samenzang en soulmoves te doen. Dat het de avond van Nile is, blijkt wel als zowat alle hits voorbij komen die hij geproduceerd heeft van Diana Ross, Sister Sledge, Duran Duran, Sheila and B. Devotion, Madonna, David Bowie en Daft Punk.

Het is één groot feest op het podium met een geweldige blazerssectie, Jerry Barnes met een indrukwekkende slap bass solo, en de drummer die het publiek opzweept tot een soort karaoke soulmachine. Nile houdt van vertellen en is een charmeur; op één knie vallend brengt hij een ode aan de blonde Kimberly die de longen uit haar lijf schreeuwt tijdens een prachtige solo. Op het scherm zijn oude foto’s en beelden te zien uit Niles carrière. Bijna een overdaad aan hits komt voorbij, waarbij heel de Brouwersdam staat te dansen, totdat Nile vraagt om de zaklamp op de mobiel aan te doen. Een spectaculaire zee van bewegende lichtjes is het gevolg. Even een rustmoment, waarbij hij bekend maakt dat hij is genezen van zijn prostaatkanker! Met een uitgesponnen versie van ‘Le Freak’ wordt het concert afgesloten, waarna Nile naar beneden komt om zijn publiek te bedanken.