In een boerenstreek als Oost-Vlaanderen is het natuurlijk makkelijk praten over kaf en koren. Zeker in deze oogstperiode. landbouwtechnisch gezien is er allen nog wat kaf over. Want de boer moest het veld eerst vrij hebben. Waar zou anders de feesttent moeten staan? Om het koren te oogsten op het Roadkill Festival in het Oost-Vlaamse Waarschoot moet je alleen je oren open houden, en je oordoppen niet vergeten. Rock, noise, sludge, punk en een vleugje metal sieren het weekend. De tap draait overuren, het weer werkt mee. Wij zijn er bij, twintig kilometer onder IJzendijke.

Twee dagen Roadkill is jezelf twee dagen onderdompelen in wat ze zelf noemen: Rawk & Roll. Motoren, houthakkershemden, boeren, burgers en buitenlui met een punk-aditute. De sfeer is gemoedelijk en vrij. Muzikaal dus veel, heel veel goede bands. Op vrijdag leggen Soul Grip en afsluiter Stake de lat erg hoog. Eerstgenoemde band mengt intense post-blackmetal met zinderende momenten van hardcore en bedrieglijke rust. Want die rust is er helemaal niet. Soul Grip is een onweersbui die energie opbouwt, Als deze loskomt, is de blikseminslag overweldigend, de rollende donder een seconde later slaat recht in je hart. Er is geen ontkomen aan, je zit er midden in. Ook Stake is overweldigend. Met tweehonderd kilometer per uur vliegt de reïncarnatie van Steak Number Eight er in. Hun sludgy rock, punkcombinatie boet geen moment aan kracht in. Natuurlijk weten deze mannen van wanten. Zelfde band, nieuwe naam en een iets gewijzigde nieuwe muzikale koers maakt Stake een van de beste bands van het weekend. Toch mogen ook de knalharde opener Kuar Nihal, het beukende Every Stranger Looks Like You en het schurende Psychonaut niet onvermeld blijven.

Op zaterdag wordt de eerste slaap uit de ogen gewreven bij Steenworp-winnaar Our Common Sence en ‘gentelmans hardcoreband’ Arson. Waar zanger Jeroen zo enthousiast is dat hij bij het tweede nummer een stuk van zijn gebit slaat met de microfoon. Goedemiddag Roadkill!. Het echte vuurwerk komt tijdens het middagprogramma van Vandal X. Deze Limburgse noiseveteranen weten wel hoe ze een potje energie moeten overbrengen. Met hun nieuwe ‘Blood On The Street’ album in de achterzak gaat Waarschoot voor de bijl. Iets eerder mocht ook Peuk het podium onveilig maken. Dit is duidelijk een ‘love it of hate it’ band. Hun jaren negentig grunge doet denken aan Hole, The Breeders en Whale. Zeer zeker goed gebracht maar met vlagen wat saai, al is zeker niet iedereen het daar mee eens. De enige band die echt uit de toon valt is Studio Brussel-adept Rhea. Het publiek moet er niets van hebben en gaat massaal eten of barhangen in de buitenbar. Toch is het helemaal niet slecht wat deze Nieuwe Lichting-finalist brengt. De hitjes ‘Never Out Of Sight’ en ‘Baby I’m Sorry’ kennen we dan al wel, maar ook de rest van het repertoire rockt toch behoorlijk. Misschien is het allemaal iets te gestyled voor de DIY-mentaliteit van dit feest.

Als It It Anita het festival vakkundig verbouwd heeft. - De vier breken de tent letterlijk af in een dikke show die zijn weerga niet kent. - Is de rest van de avond in een naam samen te vatten: Nick Oliveri. De ex-Kuyss bassist geeft een prima show met zijn Death Electric band. De man heeft muzikaal meerdere ijzers in het vuur. Zo heeft hij onder het pseudoniem Rex Everything een verleden in de Dwarves. En laat dat nu net de volgende act op het programma zijn. Om kort te gaan: Nick Oliveri Death Electric plus opperdwerg Paul Cafaro (a.k.a Blag Dahlia) is vanavond de line-up van Dwarves.

Tussen de twee shows mag Tankzilla nog hun ding doen op het knusse buitenpodium. In het half donker krijgen zanger/gitarist Peter van Elderen en drummer Marcin Hurkmans het veld nog goed mee met hun redneck rock ’n roll. Lekker bezig mannen.

Twee shows achter elkaar of niet Dwarves is niet te stoppen. Hun punk-rock & rollshow is als de TGV die wat tijd moet inhalen. Carfaro grapt en grolt wat met het publiek dat de tomeloze energie observeert en omzet in een dikke moshpit. Vanaf opener ‘Way Out’ via ‘You Gotta Burn’ tot het subtiele ‘Speed Demon’. Het repertoire is snel, nog sneller en even nog sneller, lekker puntig maar meezingbaar. De vlam slaat vol in de pan en er is niets om te blussen dan koude pinten na de show. Aan Raketkanon de taak hier nog overheen te gaan. De Gentenaren spelen een zeer strakke show en zuigen het laatste beetje energie uit de fans vooraan. Toch haalt de band het niet bij wat er eerder op de avond gebeurde. Raketkanon is buiten dat een fijne knallende afsluiter van de 2019 editie Roadkill. De oogst is binnen.