Popmonument, ontstaan uit de Popronde maar intussen echt zijn eigen ding in Bergen op Zoom en omstreken, staat weer voor de deur. Op allerlei bijzondere locaties zijn er in intieme setting onbekende maar ook gevestigde namen te zien. Helaas getekend door een hoop afzeggingen, maar de vele optredens die er worden gegeven hebben zo’n sfeer in het gezellige Bergen op Zoom, dat dat al snel wordt vergeten. Een verslag.

Josephine

Popmonument trapt af met Josephine in de Watertoren. De locatie is letterlijk om van te smullen, we klimmen tot zo´n dertig meter hoog om helemaal boven in de toren ontvangen te worden met appelkoek en zelfgemaakte limonade. Slechts zo’n 25 bezoekers kunnen bij het intieme optreden van de Vlaamse singer-songwriter aanwezig zijn. Er wordt een plaatsje vrijgehouden voor Marius Dielemans, de eigenaar van de Watertoren. Ondanks dat hij ernstig ziek is, heeft hij toch wederom zijn wonderlijke onderkomen beschikbaar gesteld tijdens Popmonument.

Onder begeleiding van toetsenist Frank speelt Josphine haar breekbare liedjes. Meestal op gitaar, soms ook met niets behalve haar hese stem. In eerste instantie weet de winnares van de Humo Rock Rally publieksprijs het publiek muisstil te krijgen en pakt ze de aandacht met liedjes vol gebroken harten en zielenpijn, maar uiteindelijk wordt het allemaal wat eentonig. Daarbij gaat haar manier van zingen, waarbij ze haar heesheid wat te nadrukkelijk inzet en haar teksten vrijwel onverstaanbaar zijn, op den duur wat tegenstaan. Het publiek geniet toch zichtbaar en zo wordt op warme wijze Popmonument geopend. (Esther Kenters)

Jasper Steverlinck

Wanneer de lichten in de schouwburg uitgaan en één spotlight op het podium gericht wordt, klinkt er een ritmisch geklap van achter de coulissen, we horen een aangename stem, we horen iets akoestisch, is dit country? Niet helemaal, het is Jasper Steverlinck, dames en heren!

Deze zanger maakt prachtige liedjes. Geen toeters en bellen, enkel met een toetsenist en zijn eigen gitaar zet Steverlinck zijn show in. Uithalen galmen dramatisch door de Maagd heen, het is adembenemend. Het publiek hangt aan zijn lippen, je kan zelf een speld horen vallen. De teksten zijn rustig, realistisch en meeslepend, en daar komt af en toe ook wat treurigheid bij kijken. Het is moeilijk om deze muziek in een hokje te plaatsen. Het is serieus, catchy, en het doet denken aan spannende filmmuziek. Dat het allemaal erg serieus is, trekt de zanger prima recht door tussendoor wat interactie met het publiek te creëren. “Dit nummer komt van mijn nieuwe album Night P-, Night Pray-, ik kan mijn eigen album naam niet eens uitspreken, laat maar zitten, ik projecteer het straks wel” (Night Prayer). Het publiek lacht. Zijn bescheiden humor werkt aanstekelijk.

Jasper weet als geen ander sfeer rondom zijn show te creëren. Gedimde lichten, hypnotiserend pianospel en zijn stem geven zijn muziek een donker en mysterieus randje. Het is vooral mooi. Alles aan deze show komt perfect tot zijn recht in schouwburg de Maagd. (Charlotte van Tilborg)

Eerie Wanda

Het is niet de eerste keer dat Eerie Wanda uitgenodigd is om een paar nummers te spelen tijdens PopMonument. Dit keer mag ze in de prachtige Sint Catharinakapel optreden.

Dromerig gitaarspel, poëtische zang, Eerie Wanda geeft een fijne ‘sunday morning’-feel op de zaterdag avond. Jammer genoeg raakt haar lieve stem een beetje verloren in de grootheid van de Sint Catharinakapel. Het komt niet goed tot zijn recht en hierdoor wordt het ietwat saai. De zangeres (en tevens gitarist) komt dan ook pas na drie nummers echt op gang.

Klik op 'open' om verder te lezen.

Het is soft, lieflijk en vrolijk. De melodieën laten je dromen en verlangen naar een wit strand, zonnig weer en vooral het vakantiegevoel. Als het lied afgelopen is, wordt je weer terug naar de realiteit getrokken. Er zit een duidelijke voortuitgang in haar show: de liedjes worden beter uitgevoerd naarmate het einde in zicht is. Het optreden is vooral erg ingetogen.

Het is zonde dat de Sint Catharinakapel afgelegen ligt van de rest van de Bergse monumenten. Het resulteerde dan ook in een zeer beperkte opkomst, terwijl het optreden van Eerie Wanda zeker de moeite waard was om mee te pakken. (Charlotte van Tilborg)

Geppetto and The Whales

Het is middernacht als Geppetto and The Whales in Tapperij de Kroon een showtje van drie kwartier mag geven. De groep staat nogal knullig in elkaar opgesteld, er is gewoon te weinig plek voor een zeskoppige band.

Indie met een randje van psychedelische rock in combinatie met half lange haren en goed getrimde baarden: je weet op voorhand dat dit een groot succes gaat worden. Als de band hun set begint is direct duidelijk dat de muziek in het café niet tot zijn recht gaat komen. Wat een geluid kunnen deze Vlamingen produceren! In het verleden heeft deze band al op meerdere grote podia mogen staan, en dat is exact waar zij thuis horen, en waar de muziek het beste tot zijn recht komt. Het is strak, het is pakkend, het is verfrissend. Vooral de nummers ‘I Know Who You Were’ en ‘Juno’ vallen prettig in de smaak. Deze twee nummers geven een goede indruk van de show die Geppetto & The Whales neerzetten.

Klik op 'open' om verder te lezen.

Hoe het publiek eerst lallend met elkaar bezig was, staan zij bij de inzet van een emotioneel (uiteraard zelfgeschreven) nummer in elkaars armen mee te leven met het verlies van een dierbare van één van de zangers. Halverwege de set is het publiek volledig overtuigd en staat zelfs met de muziek mee te klappen. Het publiek bestaat nu uit ritmisch bewegende ja-knikkers, dansende vingers op de café tafels en tikkende voeten tegen de vloer: er wordt niet stilgestaan.

De show mist een beetje sfeer, maar dat valt zeker niet aan de band zelf te wijten. Het is jammer dat My Baby op dezelfde tijd een show in Gebouw-T geeft, want dit is één van de beste shows van PopMonument 2018. Geppetto & The Whales heeft zeker de potentie om nog veel groter te worden en zij hebben dat met deze intieme show in de Kroon bewezen. (Charlotte van Tilborg)

Bob Log III

We hebben al veel gezien maar een bluesrocker in een jumpsuit met een pilotenhelm met daarop een telefoonhoorn? Er zijn dagen dat je ze niet tegenkomt! Maar vanavond in café Die Twee duw wel. Bob Log III is in town om ons te trakteren op een vuige set bluespunk. In zijn eentje! Terwijl hij zijn gitaar doormidden zaagt, bedient hij tegelijk zijn bassdrum en bekkens. Hier zit een complete band. Bob Log houdt van een lekker sfeertje. Hij maakt aan de lopende band grapjes die klinken alsof Darth Vader zijn rare broertje heeft gestuurd. Ondertussen trakteert hij de zaak op een stroom honkytonky bluegrass scheursongs. De vergelijking met Sea Sick Steve is niet heel ver weg.

Op een gegeven moment pakt Bob een zak ballonnen. Of we die even op willen blazen en dan tijdens het komende nummer onder zijn voeten willen gooien? Het verbouwereerde publiek twijfelt nog. Wat wil deze rare man van ons? Na nog wat aandringen vliegen de eerste ballonnen dan toch zijn kant op. En tot onze verbazing trapt deze spacekadet de ene na de andere ballon kapot op de maat van de muziek! Het is een zelfbedacht geluidseffect wat volkomen bij de show hoort. Welkom in de wereld van Bob Log III. De sympathieke Amerikaan toert al zo’n tien jaar over de hele wereld en wat ons betreft mag hij nog wel even lekker doorgaan. (Esther Kenters)

Arp Frique

Arp Frique oogt en klinkt alsof ze rechstreeks uit de roemruchte midden jaren zeventig vanuit de Verenigde Staten is komen aanvliegen. Niets is minder waar. Het betreft hier een brandnieuw project van de Rotterdamse alleskunner Niels Nieuborg. Helemaal in zijn eentje heeft hij een heel album volgeplempt met ‘pulserende New York-style funky disco verweven met Caribische ritmes en grooves’. Althans, zo omschrijft Nieuborg het zelf. Op het toneel omringt hij zich met een meer dan uitstekende achtkoppige(!) band en stromen tropische discoklanken door de binnenplaats van Het Markiezenhof. Het is jammer dat de locatie (met een tribune voor het podium) weinig ruimte geeft om een dansvloer te vullen. De muziek leent zich er namelijk bij uitstek voor. Het swingt, het is groovy, het is instant tropical. Hier moét gewoon op gedanst worden! Wij gaan het onlangs verschenen debuutalbum ‘Welcome to the Colorful World of Arp Frique’ aanschaffen. (Esther Kenters)

Canshaker Pi

‘s Lands leukste herrieschoppers zijn weer terug in Bergen op Zoom! Na Festival Zonder Naam en een instore in de Waterput staan de Amsterdammers in het Provoosthuis voor een gezellig drukke tent. Even wennen is het wel, de rosse gitarist is vervangen en de drummer vervangen voor die van Korfbal. De nummers staan gelukkig nog steeds als een huis. Canshaker Pi weet elk optreden weer te verrassen, vooral omdat de zanglijnen live net buiten het ritme vallen, bierglazen tegen de snaren worden gedrukt voor maximale noise en de band zelf het grootste plezier heeft. Popmonument is de derde show voor Canshaker Pi vandaag, maar van vermoeidheid is totaal geen sprake. Normaliter wordt een show van Canshaker Pi een ravage omdat de jeugd elkaar te lijf gaat, maar daar is nu geen sprake van. Het publiek luistert aandachtig en blijft rustig kijken, ook wel eens fijn. (Dennis de Waard)

We Love Trash

De naam We Love Trash mag letterlijk genomen worden: drie kunstenaars uit Eindhoven maken van rommel muziek. Zo wordt er noise gemaakt door middel van tien FM-radio’s die signalen naar elkaar sturen en elkaar zo nog meer versterken, terwijl er door pvc-buizen en twintig looppedalen flink op los wordt gefreakt. Hoe het klinkt is lastig te omschrijven maar het voelt alsof er allemaal losse geluiden van noise uit een horrorfilm op ons af worden gevuurd. We Love Trash is een te gekke ervaring, ook al waren we de enige die de volledige set hebben volgehouden, de rest van het publiek trok het helaas niet. (Dennis de Waard)

My Baby

Tja, wat kunnen we nog zeggen over MY BABY? Zo langzamerhand klimt de band rustig aan naar de hoogste regionen in het land en daarbuiten. Na drie succesvolle albums en het vierde op punt van verschijnen, is de ster van MY BABY steeds harder rijzende. Ondertussen stonden ze al op alle grote festivals in en buiten Europa. Een trouwe aanhang fans volgt de band al jaren, en gelukkig doet de band ook met regelmaat Bergen op Zoom aan. Voor MY BABY geen historische locatie op deze Popmonument-editie maar plek op het prachtige podium van Gebouw-T. Voor wie minder bekend is met MY BABY; de band bestaat uit zangeres Cato, drummer Joost en gitarist Daniel. Zij maken een aanstekelijke mix van bluesy gitaarpartijen, loeistrakke ritmes en een toefje psychedelica die tot hun unieke sound leiden. Uitermate dansbaar is de conclusie!

In een vol Gebouw-T wordt de band als een oude bekende verwelkomd. De zaal kijkt vol verwachting naar de mooi uitgedoste verschijning van Cato, ze meldt maar meteen van start te willen gaan, want ze hebben maar een uurtje. Een vol uur dan toch om de zaal mee te trekken in hun opzwepende ritmes en strakke drumpartijen. Geroutineerd speelt MY BABY een bezwerende set, waar oud en nieuw werk moeiteloos aan elkaar geregen wordt. Natuurlijk ontbreekt de nieuwe single ‘In the Club’ niet. Het publiek geniet volop en danst alsof hun leven er vanaf hangt. En dan is het uurtje inderdaad alweer voorbij. Het is ongeduldig wachten op de nieuwe plaat van MY BABY, die 5 oktober in de winkels ligt. (Esther Kenters)

Teen Creeps

Wat krijg je als je Nirvana, Placebo en een dikke bak noiserock in een blender gooit? Teen Creeps dus. In Café Die Twee staan de drie branieschoppers een intense show geven. Zo eentje waar je de splinters van de drumstokken langs je oren ziet vliegen omdat het zo vol staat en je oordoppen uit je oren trillen. Treen Creeps is niet alleen heel erg hard, maar ook zeer melodieus en energiek, fijn om te zien hoe hard en melodieus zo goed hand en hand gaan bij deze band. Teen Creeps geeft een indrukwekkend visitekaartje af. (Dennis de Waard)

Goose

Dat moet voor Goose ook even wennen zijn, spelen in zo’n kleine zaal als Gebouw-T, normaliter draait de band zijn hand al niet meer om voor de Werchter-weide en de grotere festivals in België, maar dat ze nu in Gebouw-T staan geeft vreemd genoeg de band nieuwe energie. Zo zien we Goose nog beter dan met hun set op Weitjerock van dit jaar. Het begint al meteen goed met een kleine preview van ‘Synrise’. Ja, dan kan je het al niet meer verkeerd doen. Wat volgt is een perfecte wisselwerking tussen band en publiek. Beide partijen geven elkaar steeds meer energie. Zanger Mickael Karkousse duikt met een grijns van oor tot oor het publiek in om met ze mee te dansen, en duikt vervolgens met het publiek steeds dieper in de golvende elektro. Goose laat zien de betere live danceband te zijn die er is en geeft Popmonument op de valreep de laatste energieshot die het nodig had. Zoals ze beginnen met de teaser van ‘Synrise’, zo eindigen ze ook. ‘Synrise’ in een enorm uitgerekte versie die steeds hoogtepunt op hoogtepunt stapelt en het uiterste vraagt van een uitzinnige (maar ook halfvolle) Gebouw-T. Een monumentaal optreden en fantastische headliner voor Popmonument. (Dennis de Waard)

Bongloard

De klok slaat al 02.00 uur ‘s nachts als de afsluiter van Popmonument aan de slag gaat. Bongloard heeft zijn kwartier gemaakt in de kelder van restaurant La Pucelle. De gewelven geven ontzettend veel sfeer aan het vertrek, maar het nieuwe powertrio met Jannes van Kaam (Duke John, FFOOSS) staat op het punt daar vakkundig een einde aan te maken. Voordat er een noot gespeeld is, wordt de volumeknop al zover als mogelijk opengedraaid. We zien een superenergieke Van Kaam die ontzettend veel zin heeft om zijn nieuwe muzikale project voor te stellen aan de wereld. In dit geval een man of vijftien. In een kelder, om 02.00 uur middenin de nacht. Bongloard schiet uit de startblokken met een enorme dosis high-voltage noisy garage bak met herrie. Het is snel, het is gestoord, het is hard. En dan hard met de grootste lettergrootte die er is. Helaas zo hard dat het wachten is op de eerste klachten. Het duurt dan ook maar een klein half uurtje voordat de eigenaar van La Pucelle letterlijk de stekker eruit trekt. Op last van de politie mag er niet meer verder worden gespeeld. Het is jammer dat het debuut van Bongloard abrupt in de kiem gesmoord wordt, maar er zijn waarschijnlijk wel wat trommelvliezen gespaard. En Popmonument heeft een echt rock ’n roll-einde gekregen. Tot volgend jaar! (Esther Kenters)