De A-kant hakt er meteen in met ‘Act 1: Death’, een emotioneel relaas over de angst voor een ander liefhebben. Het sloopt de persoon in dit nummer van binnenuit, en emoties tuimelen over elkaar. To live among wolves kleurt deze eerste act in met slopende instrumentalen en een killer refrein. Wanneer na het laatste refrein de break in het nummer komt, fade deze langzaam maar zeker in de tweede act: ‘Alive’. Instrumentaal lijkt het thema ‘death’ van de eerste act zich nu om te zetten in hoop. De basgitaar en drums klinken haast vrolijk. “Vrolijk? Fuck you!”, moesten ze gedacht hebben bij to live among wolves, want de dood komt weer eens om de hoek kijken als de hoofdpersoon uitschreeuwt: “Doctor, doctor, help me please!”.
Waar kant A een klein verhaal lijkt te zijn, daar is de B-kant van deze ep wat persoonlijker. De titeltrack ‘Love.Lost’ is een track die even de ruimte nodig heeft om te groeien. Waar de eerste helft van het nummer nog wat ongemakkelijk klinkt door de intense vocalen, daar maakt de tweede helft goed gebruik van de langzame opbouw van de gitaren die als een golf (lees: tsunami) op de luisteraar wordt afgevuurd. ‘All Victims’, de afsluiter, is eigenlijk de enige track op de ep die een beetje tegenvalt. Instrumentaal dik in orde, tekstueel ook prima, maar het refrein dat het nummer lijkt te dragen had vocaal beter gekund. De vocalen van de leadzanger klinken te ver weg, vallen volledig in het niet bij de intense vocalen van de gehele band die de kracht wél over weten te brengen.
Is het niet de herfstdip die je bij je lurven pakt, dan is het wel to live among wolves die even de deur bij je in komt trappen voor die dikke laag ongezelligheid. Snoeihard van begin tot eind, de a-kant een goed bedacht concept, de b-kant gewoon gas erop en rammen. De ep rammelt hier en daar nog wat, maar voor een debuut is dit absoluut niet slecht. Beste nummer: ‘Act 2: Alive’