Het jaarlijkse rondreizende muzikale circus waar talentvolle acts mogen optreden door stad en land stalt zich weer in onze provincie hoofdstad Middelburg. Een twintigtal acts staan verdeeld over de stad te spelen. Van de boekhandel tot de Abdijtoren en van de snackbar tot aan je favoriete kroeg. Maar ook van gierende gitaren tot rustig schuifelen op kleine liedjes.

Opening popronde

De Popronde wordt ook dit jaar geopend in de Vleeshal op de Markt in Middelburg. Lonneke de Klerk, één van de organisatoren, opent samen met Tonnie Dieleman (Broeder Dieleman, programmeur bij De Spot) en Auke van Laar (ex-organisatie) de avond. Wat zij zo mooi vinden aan de Popronde? Voor Van Laar is het een uitgelezen kans om Middelburg te profileren, en om verbinding te leggen tussen de verschillende locaties. Voor Dieleman draait het vooral om het plezier: “de Popronde is dé plek om mensen te versieren, dronken te worden, en plezier te maken.” Daarnaast vindt hij het mooi hoe toffe bandjes op unieke locaties staan. Van Laar kan dit alleen maar beamen. De belangrijkste tip voor vanavond? Keihard “Ik hou van je, Pim” roepen bij Cordon Rouge.

Eigenlijk was de muzikale opening voor ANNA-ROSE, maar zij moest helaas afzeggen. Gelukkig kan Dési Ducrot invallen. Later op de avond staat ze met voltallige band in Jazzcafé Desafinado. Nu heeft ze alleen gitarist Diederik van den Brandt en zijn reisgitaar meegenomen (“Nee, dat is geen exotisch muziekinstrument, maar gewoon een kleine akoestische gitaar”). Hierdoor verdwijnt een groot deel van de popinvloed uit de nummers, en blijft een blues/americana geluid over. De akoestiek van de Vleeshal zouden speciaal ontworpen kunnen zijn voor Dési’s stem. Ze combineert pop met blues en een scheutje klassiek tot een prachtig geheel dat door de ruimte galmt. Haar weergaloze uithalen krijgen een beetje extra doordat het geluid uit haar monitor een echo creëert die op het publiek terugkaatst. Een mooi begin van een mooie avond.
Niek Joosse

Dési Ducrot

Een van de weinige Zeeuwen tijdens deze editie van de Popronde is de Middelburgse Dési Ducrot. Na een korte set tijdens de opening in de Vleeshal, speelt ze nu met voltallige band in Desafinado. Voor de band en locatie een prachtige combinatie. Een thuiswedstrijd valt het zeker te benoemen, zodra de zangeres haar opa en oma verwelkomt. Behalve haar familie zijn er veel mensen naar Desafinado afgereisd om te luisteren naar haar diepzwoele soms donkere stem. Noemenswaardig is ook het spel van gitarist Diederik van den Brandt, aka Aidan, die met zijn eigen solo-carrière ook aardig wat op naam heeft staan, maar nu Dési Ducrot bijstaat en doet dat met verve. Sterke aanvulling in haar band is de toetsenist / backing vocals, die zo nu en dan ook haar strot opentrekt en even laat zien dat ze ook flink wat in huis heeft. Een prachtig geheel.
Joris van Moort

LOVE COUPLE

De Popronde loopt tegen het eind van de avond aan, als rond tien uur LOVE COUPLE van start mag gaan in de Kloveniersdoelen. Het statige gebouw biedt al een aantal jaar een podium voor ongekend talent en LOVE COUPLE mag zich aan het rijtje toevoegen. Tijdens de Popronde, 21 optredens, maakt de band met Bergse invulling van bassist Tristan van Selm (Bergen op Zoom e.o.) flink wat kilometers. Eerder wonnen ze nog de T-strijd, en de slag om Stukafest Utrecht. Muzikaal gezien maakt de band stevige rauwe, soms schurende maar toch net niet binnen de lijntjes popliedjes die het prima doen voor een stevig avondje doorhalen of in een ruige robuuste kroeg. De dame op zang en de heer op drums en zang nemen de leiding, om de boel in het geding te houden. Een moment van rust is er niet bij en maar goed ook. LOVE COUPLE rammelt lekker verder en in een mum van tijd zit hun speeltijd er alweer op. Dat LOVE COUPLE een Herman Brood academie project is, was iedereen al lang vergeten, Popronde is een prima platform om dit project een extra set kansen aan te reiken.
​​​​​​​Joris van Moort

Abdomen

Ook dit jaar is het Zeeuwse ragtempel ’t Hof weer gelukt: een band die drieëneenhalf uur heeft gereden, zichzelf in een orkaan van lawaai in dertig minuten kapot heeft gespeeld en daarna weer drieëneenhalf uur terug heeft moeten rijden. Abdomen is duidelijk geen band die tussen nummers door praat, maar liever de nummers voor zich laat praten. De band begint enigszins rustig aan het eerste nummer, maar bij het tweede nummer lijkt het net of er een F-16 op het podium aan het opstijgen is. Orenbloedend hard, maar toch muzikaal en strak. Na een half uurtje headbangen wordt de gitaar van gitarist Peter van Beets het publiek in gemikt en mag daar de uitverkorene het nummer afsluiten. Hopelijk zonder tinnitus gaat het publiek richting afterparty, en Abdomen maar weer richting Leeuwarden.
Loek van der Linde

The Ten Bells

We vragen ons in eerste instantie af waarom er vier Leidse of Groningse studenten rondlopen in Bar American. Het blijken de vier Limburgse mannen van The Ten Bells te zijn. De gitarist staat in pantalon en gekleurd overhemd, de rest strak in pak, op het podium. Het begint nog wat rustig, haast terughoudend, maar naarmate de set vordert dendert de garagerock als een dieseltrein voort. Muzikaal gezien is alles tiptop in orde, ze wonnen dan ook niet voor niets Nu of Nooit 2016, een bandwedestrijd waarmee ze het openen van Pinkpop wonnen. De energie vlamt van het podium, waar frontman Sven Vek de leiding neemt, hoewel hij bijna net zo vaak voor het podium staat om het publiek op te zwepen. Hoewel een moshpitje niet misstaan had, is dat nog net een brug te ver voor het publiek, maar gedanst wordt er. Ook hier is het vooral het rijkelijke applaus en gejoel van het publiek dat de graadmeter is voor deze prima show van The Ten Bells.
Niek Joosse

Anemone

De eerste band in Bar American vanavond is Anemone uit Rotterdam. Gewapend met muziek gebaseerd op jaren negentig rock uit Manchester met psychedelische- en popinvloeden bestormen ze de ondertussen welbekende tot-podium-omgebouwde pooltafels. De vijand: het immer stugge publiek in Middelburg. Het lukt de springerige zanger Xander van Dijck net niet om het publiek te overtuigen helemaal los te gaan, het merendeel blijft toch wat statisch en op afstand. Dit ligt zeker niet aan de inzet van Xander en kompanen. Zelfs als hij het publiek induikt om mensen naar voren te trekken zodat hij kan crowdsurfen, laat de meerderheid het afweten. Gelukkig weet hij genoeg mensen bij elkaar te krijgen om toch een sprong te wagen. Tijdens het voorstelrondje geeft Xander een extra shout-out naar bassist Veerle, die zeer verdienstelijk, zei het wat onwennig, haar eerste show met Anemone speelt. Gewaardeerd wordt de muziek van Anemone zeker wel, dat uit zich vooral in het applaus en de vraag naar meer aan het einde van de set, die helaas niet ingewilligd kan worden.
Niek Joosse

O, Kutjes

De Herberg is stampvol als O, Kutjes aftrappen. Twee dames gestoken in een schoolmeisjesuniform die vrolijke liedjes met keiharde teksten op je afvuren. Het sarcasme druipt aan alle kanten af van deze schop naar de maatschappij. Met uitspraken als: “Verkrachting is niet leuk, maar dan ben je tenminste wel van je pandapunten af” choqueren de onschuldig ogende GiGi N3verland en ¥oni Loveless iedereen in de tent. Tijdens de nummers wurmen ze zich door het samengepakte publiek heen om hun stiekem ontzettende sterke teksten keihard in een willekeurig gezicht te schreeuwen, of met een, meestal ongemakkelijk kijkend, persoon te dansen. De stijl is duidelijk even wennen voor het Middelburgse publiek, maar de waardering blijkt aan het eind van elk nummer met een daverend applaus. Na afloop voelen we ons een beetje vies, maar zeer voldaan.
Niek Joosse

Kitchenette

Met de groeiende populariteit van artiesten als The War On Drugs en Kurt Vile, is het logisch dat er meer artiesten in het verlengde van die muziek opkomen. Het is te makkelijk om Kitchenette weg te schrijven als zo’n artiest, hoewel de muziek overduidelijk veel inspiratie haalt uit eerdergenoemden. Kitchenette is een band met een goede sound, een goede show en bovenal gewoon hele goede liedjes. De band speelt ontzettend strak – op het machinale af – maar liedjes als de nieuwe single ‘Summer’s End’ doen je maar aan twee dingen denken: een grote Amerikaanse auto en een hele lange weg.
Loek van der Linde

Cordon Rouge

Cordon Rouge is op het eerste gezicht een band waarbij je direct weer naar de uitgang van de zaal zoekt. Foute pakjes, veel gehijg, vulgaire teksten (“I only f*cked him because he looked so good”, “C’est confidentiel, we hide it well, I could never cheat with anyone else”) en een laptop die om de halve minuut even vastloopt waardoor alle muziek stopt. En toch heeft het Utrechts-Amsterdamse duo iets waardoor je blijft luisteren. Waardoor je stiekem toch even danst. Waardoor je aan het eind zelfs voorzichtig meezingt. Zo ontzettend fout dat het goed is? Zou kunnen. Misschien is het simpelweg gewoon heel erg goed.
Loek van der Linde

Kita Menari

Kita Menari wordt als een van de prominente acts van het hele Popronde circus genoemd en opent de avond in De Spot. Eerder deed hij mee als duo met Me & Mr. Jansen, die destijds ook Middelburg aandeden (popronde 2014). Het valt op dat De Spot bij de start nog aardig leeg is, maar in de loop van het optreden zich vult. De band is een aanwinst voor de komende festivalzomer. Makkelijke hapklare popliedjes met alle oooh’s, aah’s, en klap-klap-methodes ingebakken, om zo mee te doen en mee te zingen. Leuk voor de tienermeisjes. Verveling zit er dus niet in, al is het wel verre van origineel. Kita Menari gaat voor het dansbare, energieke en enthousiasme. Voor men het weet is het halfuurtje alweer om, al heeft de zanger daar ook wat voor bedacht. “We zijn bij het vier na laatste nummer”, klinkt het op den duur door de zaal. En dat terwijl de set een nummer of tien heeft. Humor heeft ie wel.
Joris van Moort

Donna Blue

Stel je voor; een zwoele nazomeravond, of een winterse avond bij de open haard, goed glas wijn of fris biertje in de hand, gesitueerd op een grote sofa, terwijl de regen tegen het raam klettert. En dan komt de muziek van indiepopband Donna Blue erbij om het af te maken. Heerlijke laid-back sixties indiepopliedjes die passen in elke scene van een romantische bioscoopfilm of soundtrack van een love story. Back to reality; in Het Koffiepand aan de Korte Geere is het ook gezellig en intiem, maar meer omdat er niemand meer bijpast, nog voordat het optreden start. De locatie is eigenlijk te klein voor deze band van formaat, maar het geeft wel die intieme sfeer en dat heeft ook wel wat. Normaliter speelt de band met drummer, maar die kon (gelukkig) niet mee, en dat komt nu net goed uit. In semi-akoestische setting spelen ze enkele nummers, maar o zo mooi, gelaagd en klaar om de wereld te veroveren. Next up: Eurosonic Noorderslag (ESNS) in de Oosterpoort, Groningen.
​​​​​​​Joris van Moort

Eva van Pelt

Ook dit jaar weer een concert op grote hoogte. In de Lange Jan staan zangeres Eva van Pelt en drummer Koen Wijnen om een intiem concert voor 25 gelukkige bezoekers te geven. Terwijl we de klim van 207 treden afronden worden we begroet door Van Pelt die tokkelend op haar ukelele iedereen welkom heet.

 

Als iedereen een plaatsje heeft gevonden opent Van Pelt met ‘Zwart’, de titelsong van haar cd uit 2016, terwijl ze op haar sokken tussen het publiek loopt. Het voelt haast meer als een toneelstuk, waarbij we tegelijkertijd publiek en décor zijn. Het is duidelijk dat Van Pelt dit net zozeer voor zichzelf als voor ons doet. Bijgestaan door de dreigende drums krijgt ze iedereen muisstil met haar breekbare liedjes en haar sterke stem. Tussen de nummers door zien we af en toe een glimp van de échte Eva, die glunderend vertelt hoe fantastisch ze het vinden in de Lange Jan te mogen staan. Tijdens de nummers gaat het masker weer op en gaat ze weer volledig op in haar rol als zangeres. Doordat Eva alleen wordt begeleid door de drums, klinkt het vanavond heel anders dan op de cd uit 2016. Haar eigen tip: “als je dit mooi vind, wacht even tot volgend jaar als het nieuwe album uitkomt.”
Niek Joosse

 

Naast het gewone concert, doet Eva van Pelt nog vier ‘concerten voor één’ in het kader van het project ‘Hier’. Het is een ervaring die je niemand meer kan afnemen. Het is bijna ongemakkelijk om daar alleen, hoog in de Lange Jan, naar Eva van Pelt te luisteren. De met kaarslicht verlichte ruimte maakt het geheel knus en sfeervol. Een ontmoeting die heel persoonlijk, intiem, eerlijk en spannend is. Maar wat een belevenis. Krijg je de kans hier deel aan te nemen: zeker doen.
Nicki van Popering

Eline Mann

In een bomvol Koffiepand staat de Rotterdamse singer-songwriter Eline Mann. Dinsdag speelde ze naar eigen zeggen de gig van haar leven in het voorprogramma van Macy Gray in de grote zaal van Tivoli. “Maar eigenlijk vind ik dit leuker, in een krap café in Middelburg met dertig man die volle aandacht voor me hebben…” Al zingend en gitaar spelend heeft Mann wat weg van de vroege Selah Sue, voordat ze bekend werd. Goede liedjes, een bijzondere maar spatzuivere stem en lekker luchtige verhalen tussendoor.
Loek van der Linde

Thaïti

Een ding moge duidelijk zijn: de muziek van Thaïti is zo vernieuwend en zo anders, dat die bijna niet te omschrijven is. Onder de noemer ‘Exotica-pop’ maken ze lekkere zomerse nummers die tegen het jungle-achtige aanschuren. Hoe dansbaar en luisterbaar de muziek ook: het publiek heeft kennelijk andere plannen en schreeuwt genadeloos over de band heen. Zanger Sam Cuppen probeert een aantal keer het publiek mee te krijgen met de band, maar dat mag niet baten. Misschien dat de muziek te zacht stond, maar dit publiek had wel een paar “Hou je babbelaars” kunnen gebruiken.
Loek van der Linde

De foto's