KP16: Energiek Death Alley spat van het podium

Nog te warm voor het publiek om echt los gaan bij Spectra stage

Ben Willemsen ,

Zo aan het begin van de avond is het even tijd voor een heus hardrock feestje. De aanstekelijke sound van Death Alley trekt nog niet heel veel bezoekers naar de tent. De meesten staan of liggen nog lekker op het grasveld buiten en laten zo de klanken tot zich komen. Als de heren het podium oplopen lijken ze zo uit de serie ‘Vinyl’ op HBO of een willekeurig hard-rock cafe midden jaren 80 te zijn gelopen. Maar laat je daardoor niet misleiden; de heren kennen namelijk het klappen van de zweep en spelen alsof hun leven er van af hangt. Of, zoals ze zelf zeggen: “met het mes tussen de tanden”.

Uit het as van het onlangs gestopte Peter Pan Speedrock en Vanderbuyst is een nieuwe underground rockband herrezen. De passie en bevlogenheid spat van het podium af bij Death Alley, met hier en daar herkenbare sounds van psychedelische rockbands uit eind jaren 60 en de vette eighties hardrock. Vingervlugge solo’s, vette bass riffs; het klinkt allemaal erg gelikt en de band gaat direct vol gas om het aanwezige publiek op te zwepen en bij de lurven te pakken.

Vooral in het tien minuten durende slotstuk 'Supernatural Predator' laat Death Alley echt zien wat ze kunnen en bouwen het nummer uit tot bijna mythische proporties. Tijdens dit nummer neemt de band af en toe gas terug om daarna weer voluit te gaan. Het publiek laat zich er helemaal in mee nemen. Mooi om te zien hoe de band hier, met de verder redelijk herkenbare rocksound, naar toe werkt tijdens de set. En dan duren tien minuten weer erg kort.