Izegrim uit Zutphen heeft de laatste jaren wereldwijd een prima reputatie opgebouwd als het gaat om liveshows en albums. De band rond frontdame Marloes Voskuil heeft met ‘The Ferryman’s End’ een prima nieuwe plaat en komt die voorstellen in Zeeland. De serieuze en behoorlijk donkere death-trash metal die het viertal maakt, staat in mooi contrast met de ontwapenende podiumpresentatie van voornamelijk Voskuil. Er mag gelachen worden vandaag, het plezier straalt ervan af bij nummers als ‘White Walls’ en ‘Endless Desire’. Te gek om te zien. Toch wordt het geen gedenkwaardig optreden. Er zijn wat technische mankementjes en het publiek breekt ook niet bepaald de tent af als de groep het podium bestijgt. Tegen het eind van de show wordt de publieke reactie wel beter, maar het kwartet krijgt het niet cadeau vandaag. Aan de band zal het niet liggen: al speelt die voor een lege zaal, Izegrim gaat altijd voor goud.
Death metaldames aan zet
Izegrim en Sisters Of Suffocation stelen de show in Middelburg
Metal is een mannending. Zweet, bier, een putgrunt en gitaren op standje orkaankracht, daar zijn geen vrouwen in geïnteresseerd, toch? De paar manwijven die, met bossen shag onder de armen, toch dit bolwerk betreden, worden gedoogd, maar niet meer dan dat. Tenminste, zo was het jaren geleden. Heden ten dage weten we allemaal wel beter. Female-fronted death metal is allang geen uitzondering meer. Zo laten ook Izegrim, Sisters Of Suffocation en Paper Doll Decay horen in Bar American. Ynfamia (met alleen maar mannen in de gelederen) is de vreemde, lokale, eend in de bijt.
Het is het slotstuk van een lange avond metal in Bar American. De show wordt op gang getrokken wordt door Ynfamia. De metalheads uit Terneuzen zijn het hier gewend om als eerste aan te treden en doen dat altijd vol overtuiging. Zanger Jose Leijnse is de vaste blikvanger in een line-up waar bassist Aaron van Kerckhove nieuw is. Het mooie is dat deze mannen eigenlijk nooit teleurstellen. De groep heeft de laatste tijd veel gespeeld en die arbeid lijkt vruchten af te werpen, met een vermakelijk half uurtje tot gevolg.
Licht teleurstellend is de show van Paper Doll Decay. Deze death metalformatie rond Janneke de Rooy heeft een fijne debuut ep gemaakt, maar kan vanavond niet direct overtuigen op het podium. Het is allemaal wat slordig in het begin. Zo klinken de getriggerde drums als een op hol geslagen seinsleutel (waar je morse code mee verzend) en kan het geheel wel een tweede gitaar gebruiken. Tegen het eind van de set wordt het gelukkig allemaal wel beter en komt ook de echte overtuiging in het spel. De heren en dame kunnen namelijk wél muziek maken. Een deel van het mannelijk publiek staat ondertussen al het optreden lang vooraan en eet uit de hand van De Rooy. Dit heeft waarschijnlijk meer met haar outfit te maken dan met haar muzikale kunnen. Maar goed: dat is ook een manier om zieltjes te winnen.
Annie Lennox zong het al in 1985: ‘Sisters Are Doin’ It For Themselves.’ Die sisters zijn in dit geval de Sisters Of Suffocation uit Eindhoven. Death metaldames met een weinig subtiele missie: ‘Mensen die niet leuk zijn moeten dood’, aldus zangeres Els Prins. Dat is duidelijk. De frontdame, ie ook zo op auditie kan bij The Walking Dead, staat haar 'mannetje'wel. Ze klinkt ook als een vent, misschien wel beter. Muzikaal staat het als een huis en laten ze menig mannen-bandje achter zich. Het is misschien niet alledaags, maar so what? Dit is metalfeminisme ten voeten uit. Natuurlijk zijn er meer bands met alleen dames aan boord, maar dit is toch een gevalletje buitencategorie. Laat de Opzij er maar eens een voorpagina-artikel aan wijden of zo iets. Deze sisters zijn het nieuwe bewijs dat metal allang geen mannending meer is, en dat is maar goed ook.