Het publiek staat vol groepjes mensen die rustig hun leven doornemen met elkaar. The Boxer Rebellion lijkt het minder gezellig te hebben dan het publiek. De band speelt afzonderlijk van elkaar, ziet elkaar amper staan. Ze schijnen het vaker zo te doen. Ook is er weinig interactie met het publiek, maar dat hoeft niet altijd noodzakelijk te zijn. Ze doen duidelijk hun rebelse naam geen eer aan. De muziek van The Boxer Rebellion maakt veel goed. Melancholische en meeslepende muziek met een toch een vlotte Britpop draai. Wegdromen en koude rillingen over je rug, maar dan vooral van de kou. The Boxer Rebellion kun je heerlijk thuis opzetten en in je luie stoel hangen, maar live voegt het helaas weinig toe. Een paar voorzichtige meezingers, maar daar blijft het bij. Dat op het laatst een dankbaar applaus klinkt is toch een opluchting, dat men toch heeft genoten. Of men is blij dat het voorbij is.
Wat een verschil met John Coffey die gelijk erna in de Tent begint te spelen. Maar dat is appels met peren vergelijken. Of niet?