Hardcoreband Run Like Hell heeft een tweede ep uitgebracht. Na de zes-track schijf ‘Imprinted’ uit 2013 is het nu tijd voor een vijf songs tellende cd. ‘Fortunated Souls | Wretched World’ is uitgebracht via White Russian Record. Het geheel is een korte, maar erg krachtige explosie van groovende gitaren en bulderende vocalen. Met de botte bijl worden ook zwaardere onderwerpen aangesneden en wordt wel even duidelijk hoe de groep over bepaalde zaken denkt. Een ep vol snoeiende hardcore met oog voor detail, diepgang en melodie.

Hardcore en onze provincie zijn al decennia de beste vrienden. Kijk alleen maar naar het succes van de ZLHC-party’s. Tijdens het laatste feest in De Pompe in Goes presenteerde Run Like Hell zijn nieuwe telg aan het publiek en kwam er daar achter dat de nieuwe songs in goede aarde zijn gevallen bij de fan en liefhebbers. Terecht ook, want dit schijfje zit prima in elkaar en mocht best nog twee of drie nummers langer duren. Hier zijn bevlogen muzikanten aan het werk die echt iets te melden hebben.
 
In opener ‘For The Doomed’ wordt de grond gelijk gemaakt met degene die niet-menselijke dieren een onmenselijke behandeling geven. Hier wordt op niet te verstane wijze een statement gemaakt tegen dierenmishandeling in het algemeen. Behalve dat het nummer een heerlijk stampende binnenkomer is, wordt de song ook gebruikt als uithangbord voor deze schijf. Terecht, want het is ook direct het beste nummer. Echte diepgang zit in de staart als een betoog van Agent Smith (uit The Matrix films) te horen valt waarin hij stelt dat de mensheid een ziekte is.

Als vanzelf gaan we over naar ‘Remedy’, wat dreigend begint, maar snel overslaat in een groovende midtempo hardcoresong. In de beste hardcoretraditie krijgt Run Like Hell ook de medewerking van een aantal gastzangers. Zo brult Morning Again-zanger Kevin Ray Beyer een mopje mee, maar horen we ook de zanger van Cornered en WD van Manu Armata hun (bak)steentje bijdragen. ‘Simulacrum’ begint met wel een vette, maar niet al te originele riff, waarna het tempo iets later echt omhoog gaat. De track is heerlijk opgefokt: “Realise your life is a lie”, brult zanger Jeroen Moerdijk vol vuur en vat daarmee het nummer prima samen. De korte gitaarsolo halverwege maakt het geheel af. ‘Kill The Messenger’ is het minste van de vijf. De track opent wel goed, maar is daarna niet pakkend genoeg om te blijven hangen. Geen slecht nummer, maar niet meer dan een dertien-in-een-dozijn-tussendoortje. In de heerlijke afsluiter ‘Justified’ moet georganiseerde religie het ontgelden. In een donkere mid-tempo kraker wordt de grond gelijk gemaakt met alles wat riekt naar geloof. In de naam van een god is blijkbaar alles geoorloofd, zo luidt de conclusie van een furieuze zanger. De track is hoekig, maar kent scherpe randen. De finale is het meest donker en dreigend als een donderwolk die steeds dichter en dichterbij komt. “I will smite thee in His honour!”