Toegegeven, 3voor12 Zeeland ging al wat sceptisch de zaal binnen. Het oeuvre van Jimi Hendrix wordt vanavond vertolkt door een zangeres, maar dan in het Nederlands. Beatrice van der Poel is een uitstekende zangeres, maar Hendrix was zelf niet bepaald een kwinkelerend nachtegaaltje. Tegelijkertijd wakkerde dit idee ook de nieuwsgierigheid aan. Een goede gelegenheid om alle genoemde vooroordelen even opzij te zetten en met open vizier de zaal te betreden.
Brave ode aan Jimi Hendrix
Van der Poel weet het Goese publiek niet echt te raken
Een bekend gegeven wordt vanavond op een pijnlijke manier benadrukt: vier uitstekende muzikanten zijn nog geen garantie voor een pakkend optreden.
Op de arrangementen van de nummers en de uitvoering ervan is eigenlijk niets aan te merken. Dat is tegelijkertijd ook een beetje het probleem, omdat de sound van Hendrix naast geniaal natuurlijk toch ook wel behoorlijk ‘vettig’ en ‘smerig’ was. Het is echter niet helemaal eerlijk om Van der Poel en haar band af te rekenen op het feit dat ze perfect spelen. Een groter probleem is dat ze de verhalen die ze over Hendrix vertelt zo theatraal brengt, dat dit een enorme afstand tot het publiek veroorzaakt. Waarschijnlijk probeert ze hiermee de mysterieuze sfeer neer te zetten die ons meeneemt naar de tijd van Hendrix’ hoogtijdagen, maar op deze manier lukt dat niet. Het maakt vooral dat je ernaar verlangt dat ze wat meer zichzelf zou zijn, omdat het dan stukken persoonlijker over zou komen. Natuurlijk, het is theater, maar met de persoonlijke manier van verhalen vertellen die bijvoorbeeld Leo Blokhuis in het theater gebruikt, kom je ook prima weg. Maar die zingt dan weer stukken minder.
Het ontbreken van een klik met het publiek vanavond is de band niet volledig aan te rekenen. De zaal is redelijk gevuld, maar het zijn overwegend mensen op leeftijd die braaf op een tribune zitten te luisteren en af en toe zelfs nogal angstig overkomen. Dit resulteert soms in pijnlijke stiltes en het ontbreken van applaus na sommige nummers, alleen omdat niemand als eerste de stilte durft te verbreken. Het is niet per se nodig dat de bezoekers zich, net als in de sixties, hysterisch met ontbloot bovenlijf op de band proberen te storten, maar het doet wel verlangen naar een paar dronken, schreeuwende enthousiastelingen die een beetje leven in de brouwerij brengen. Vanavond is het allemaal iets te netjes en sfeerloos.