Drie mannen lopen rustig het podium op terwijl zo’n dertig mensen wachten op de start van het optreden. Zanger en gitarist Wille Edwards neemt plaats op zijn stoel, zijn slidegitaar op het tafeltje voor zich, en begint te spelen. Deze slidegitaar wordt ook wel Hawaii-gitaar genoemd en past perfect bij de muzikanten die het publiek vanavond vermaken. Alsof ze zo van een onbewoond eiland komen, met hun simpele outfits en lange haren.
Wille and the Bandits maakt indruk
Britse band met jaren 70 vibe
“One of the top ten must see bands at Glastonbury 2014”, volgens BBC Radio. En terecht. De Britse band Wille and the Bandits maakte een verbluffende indruk in Porgy en Bess in Terneuzen.
Al snel ontstaat er een relaxed boho-sfeertje en wordt er meegedeind op de blues-, latin-, folk- en rocknummers. Wanneer drummer Andrew Naumann zijn djembé tevoorschijn haalt, komt het publiek in reggae sferen. Edwards gaat zo op in zijn eigen muziek, dat hij verrast opkijkt als hij zijn ogen weer opent. Alsof hij even vergat dat er mensen naar zijn rauwe stem aan het luisteren zijn. Naumann kijkt zijn publiek juist onverschillig aan, alsof zijn snelle drumritmes easy zijn. Bassist Matthew Brooks kijkt lachend naar zijn compagnons en verrast met de tonen die uit zijn contrabas komen. Elektrisch, dus lang en smal zonder klankkast. Wanneer hij zijn solo inzet, luisteren de andere bandleden aandachtig naar zijn kunnen. Alsof ze het zelf ook voor de eerste keer horen.
Alleen al met hun strakke intro’s, solo’s en outro’s maken de drie indruk. Edwards’ schreeuwende “yeaaahs” zijn zelfs ietwat overbodig tijdens het muzikale nummer ‘Angel’, dat de zanger voor zijn overleden moeder schreef.
Deze artiesten laten zich door niets of niemand in de weg zitten. Ze hebben geen producers en al helemaal geen poespas nodig. Bovendien weigeren ze te kiezen voor een bepaald genre muziek, al is hun stijl het beste te vergelijken met nummers van gitaristen als Jimi Hendrix en Joe Bonamassa en bands als Santana en Pearl Jam.
Dan ineens lopen de drie mannen het podium weer af, richting de bar, alsof er niets is gebeurd. Voor wat extra applaus willen Wille en zijn boeven echter nog wel een nummertje spelen. “Het gaat over de droom om terug te keren naar de jaren zeventig.” En met die gedachte laat de band zijn publiek achter. Wille and the Bandits got me dreaming of the good times, the old times, in 1970.
Dan ineens lopen de drie mannen het podium weer af, richting de bar, alsof er niets is gebeurd. Voor wat extra applaus willen Wille en zijn boeven echter nog wel een nummertje spelen. “Het gaat over de droom om terug te keren naar de jaren zeventig.” En met die gedachte laat de band zijn publiek achter. Wille and the Bandits got me dreaming of the good times, the old times, in 1970.