De avond staat in het teken van Halloween. De zaal is versierd met pompoenen, skeletten, grafzerken en overal lopen mensen rond met bloederige wonden. Brogum heeft er een leuk sfeertje van gemaakt. De dj warmt de zaal op, want het is even wachten tot Stöma aantreedt. Een eerbetoon aan de bizarre en tegelijkertijd geniale funky-rock van Primus. Ga er maar aan staan, met underground klassiekers als Ground Hog’s Day, Too Many Puppies, Mr. Knowitall, Tommy the Cat en My Name Is Mud, dan moet je toch een behoorlijke beheersing van je instrument hebben. Niet alleen op de bas, maar ook als drummer en gitarist.

Stöma schudt de zaal wakker en maakt de verwachtingen meer dan waar, hoewel soms de bezwerende sfeer wordt onderbroken voor een “Martin-momentje”, hoewel niet helemaal duidelijk wordt wat dat momentje dan precies inhoudt. Van Wijk is indrukwekkend op de drums, Ruiten speelt de gekke loopjes met verve en da Silva komt verbijsterend dicht bij Les Claypool. Dit is duidelijk te merken bij het publiek dat de energie absorbeert. Niemand kan stil blijven staan vanavond.