En dat gaat in eerste instantie bijna mis want op de geplande tijd staat er nog niemand op het podium. Na drie uur in de file hebben The Sha-La-Lee's Klomppop toch nog weten te bereiken. Ze krijgen daarom aan het einde van het programma een herkansing om hun hachje te redden. Veel publiek is er echter niet meer over.
Al doet hun naam eerder denken aan songfestival-achtige taferelen, niks is wat het lijkt bij onze Zuiderburen. Rock is wat de klok slaat, en wel een prettige mix tussen alle vormen van rock die je kunt bedenken: garagerock, classic jaren 70 rock, rock-'n-roll en bluesrock. Om de frontman te citeren “zolang het maar luid en vettig is”. Menigeen zal beweren dat dat botst met elkaar maar The Sha-La-Lee's bewijzen dat dat prima samen gaat. Het staat live in elk geval als een huis en klinkt volkomen logisch. Niks doet ook vermoeden dat het gaat om een beginnende band, het klinkt en ziet er uit alsof ze dit al jaren doen. Wat ook een beetje een gevaar is misschien, want heel spannend en origineel is het niet.