Bij aanvang van de show staat de tent maar matig gevuld, maar de mensen die voor hem komen, zijn klaar om flink uit hun dak te gaan. Met een groot applaus wordt Hamming en band ontvangen. Zijn gitaren scheuren, de drums knallen en het klinkt goed! Hamming heeft de stempel ‘singer-/songwriter’ al lang achter zich gelaten en met zijn huidige formatie een meer garagerock houding aangenomen.

 

Daar waar het flink rockt, mist het qua beleving toch nog iets. Het publiek aan de voorste rijen gaat dan wel tekeer, maar de ruimte tussen publiek en band lijkt te groot. Die kille ruimte moet op een bepaalde manier gevuld worden en dat doet Hamming met zijn grote persoonlijkheid. Hij spoort het publiek aan te dansen, te springen en te klappen. Echter staat een half wakker publiek, inclusief paardenkop, hem een beetje schaapachtig aan te kijken. Wat is er toch met het publiek? Het rockt, de dreigende geluiden van ‘The Perv In Perfection’ klinken ongelooflijk goed en volwassen, maar het publiek vangt het niet op. Zonde!

 

Het mooiste aan de show is dat Lucas Hamming ook zonder zijn stempel ‘Finalist van….’ op zichzelf een prima show kan neerzetten. Het enige puntje is dat het stemgeluid soms heel ver weg klinkt waardoor je niet de goede tekst van ‘Mojo Mischief’ kan horen. Hamming speelt een prima set, de voorste rijen dansen het zweet onder hun shirts vandaan, en het bier kletst hier en daar al over de vloer. Het is rock-'n-roll in z’n puurste vorm.