Dit jaar is gekozen voor de Kleine Markt in plaats van de Zeilmarkt. Dit blijkt een goede keuze, want er is tijdens de optredens veel publiek dat blijft kijken en luisteren als het langsloopt. In de tent op de Zeilmarkt is dat toch een stuk minder. De regen is inmiddels verdwenen, de wind is hier nauwelijks te voelen en de zon komt lekker door. Deze ingrediënten zorgen ervoor dat de Kleine Markt goed gevuld is om de vier acts te aanschouwen die vandaag tussen hoop en vrees het beste van zichzelf willen laten zien. Het contrast kan bijna niet groter zijn vandaag met deelnemers Django Boegheim (singer-songwriter) en Hatred Defined (deathmetal) die na elkaar spelen. Aan de jury de schone taak tussen al deze contrasten dit jaar de winnaar te kiezen, want het niveau van alle optredens is hoog.
Keaton mag openen op de Kleine Markt. Deze Middelburgse rockband maakt pakkende pop/rocksongs, maar lijkt nog zoekende naar een eigen geluid. Er wordt veel gewisseld tussen britpop, eighties, blues en hier en daar wat funk, zonder dat het een geheel vormt. De band is goed in staat om de spanning in de nummers op te bouwen en ook de meerstemmige zang is een toegevoegde waarde om zanger/bassist Maxim Ventulé te ondersteunen. Als singer-songwriter Django Boegheim de eerste klanken over het plein laat klinken, zijn vele mensen erg verrast en het plein wordt nog voller dan het al is. De mooie stem, die wat doet denken aan Ed Sheeran en Mike Rosenberg, imponeert direct, de Engelse intonatie is erg goed en de songteksten zijn uit het leven gegrepen. De begeleidende arrangementen op gitaar zijn daarentegen eenvoudig en zouden best hier en daar wat interessanter mogen, zeker als je langer dan twintig minuten wil blijven boeien.
Na dit intieme optreden is het tijd voor iets stevigers. Hatred Defined maakt opzwepende, pompende deathmetal. Technisch zit het erg goed in elkaar en wordt, zoals het hoort, superstrak gespeeld. De diepe grunts van zanger Erin Henson rollen lekker en bassist Vincent Krijger staat regelmatig als een Viking stoer kijkend over het publiek zijn basspulsen te spelen alsof hij de goden Thor en Odin zelf uitdaagt. Het plein blijft nog steeds goed vol en al snel ontstaat voor het podium een pit; het entertainment gehalte is erg hoog. Het is vooral strak spelen en knallen: De deathmetal is wel voorspelbaar en er zit weinig verrassends in om binnen het genre echt op te vallen. Clear Clamour probeert het dit jaar gewoon weer! De band opent met een een mooi jazzrock intro, begeleid op saxofoon. Het instrument zien we helaas tijdens de set niet meer terug en mag best meer ingezet worden. Het progressieve geluid van de band is catchy en dansbaar, hoewel het publiek voornamelijk luistert en zich niet laat verleiden tot een dansje. Dat is wel een punt bij deze band, er lijkt een afstand te zijn tot het publiek. Muzikaal zit het allemaal prima in elkaar en, net als bij Keaton, worden diverse stijlen gecombineerd. Het vormt een geheel en valt het allemaal op zijn plaats met een mooie spanningsopbouw naar het einde van de nummers toe. De band is het afgelopen jaar gegroeid en dat betaalt zich nu uit in een jaar lang de Zeeuwse Belofte zijn.