Op de Perponcherpolderweg (tussen Wolphaartsdijk en ‘s-Heer Arendskerke) gaat voor de vijfde keer een schuur open voor het PolderPop-publiek. Reden zat voor feest, en dat werd het ook. 3voor12 Zeeland kwam helaas net niet op tijd om het debuutoptreden van Distinguished te zien, maar sprak nog even drummer Boudewijn Lamper: “Het was een tof eerste optreden! Het geluid was niet altijd even goed, maar voor een eerste optreden was het best goed.” De Facebookpagina ging een paar dagen voor het optreden de lucht in: “We bestaan al twee jaar, maar hebben nu genoeg materiaal om een set van twintig minuten te vullen.” De eerste demo is nu ook te beluisteren:
PolderPop 2015 op z’n max
Headbangen, crowdsurfen en de gevaarlijk kleiner wordende biervoorraad
PolderPop bestaat vijf jaar en maakt er met dit kroonjaar weer een toffe editie van. Op de poster staan onder andere Dehumanization, Zink en Harbour of Souls. De band van de gastheren, Backroots, mag natuurlijk ook niet ontbreken. 3voor12 Zeeland was ook deze keer aanwezig.
Vervolgens mag Keaton het podium betreden. Dit moet waarschijnlijk wel een beetje apart zijn voor de band. De laatste keer dat ze op het podium stonden, was dat meteen hun grootste show ooit op Concert at Sea. Nu spelen de muzikanten op misschien wel het kleinste podium waar ze ooit op hebben gespeeld. Desalniettemin spelen de heren een strakke set. Daar waar we ze ooit nog bekritiseerden op hun ingestudeerde houding en performance, zien we nu dat de band zeer gegroeid is, muzikaal maar ook wat contact met het publiek betreft. Vervolgens zien we Harbour of Souls mét nieuwe drummer. Ook deze band weet zich aardig een weg door de hardrocknummers te rammen. Vanavond horen we ook veel nieuwe nummers van de nog uit te komen ep ‘Mountain of Fire’, waaronder ook de titeltrack. Ook worden we verrast door het live-debuut van ‘The Borg’, een van de snelste nummers van de titelloze demo, op welke we eigenlijk te lang hebben moeten wachten. Wat een rammer is dat! De ruimte tussen de nummers wordt opgevuld met een “Surrender is uut mekander!” Maar soms blijft het pijnlijk stil en er is dan ook niemand die “Speuluuuuuh!” roept.
Van hardrockers Harbour of Souls door naar de Zeeuwse Britrockers van The Venues. Met hun kersverse titelloze debuutep op zak zijn de heren klaar om menig podium te bestormen. Daar lijken ze flink voor te hebben geoefend: muzikaal klinken de heren dan ook bijna net zo naadloos als op de ep, alleen komen ze nogal houterig en onzeker over en ook het publiek ziet dat. Dit resulteert in een kat-uit-de-boom-kijkspel van band en publiek, net zo lang totdat het optreden klaar is. Zonde, want het zou best een feestje kunnen worden.
Dat feestje komt wel van Backroots, de truckersrock waarbij we tot op het schrijven van dit artikel nog steeds die rauwe “Yeeeee-hoooooo!” in ons hoofd hebben spoken. De ‘wij-dragen-pruiken-op-het-podiumgimmick’ lijkt verleden tijd, maar de energie van het rocktrio is nog steeds alive and kicking. Backroots is niet de meest moeilijke band om in te komen: het is gewoon een stevig potje rocken, en (allemachtig) goedkope pintjes drinken. Vervolgens komt Zink, niet te verwarren met Zinkzand, het podium wegblazen als verassing van de avond. Zink rockt, zowel hard als traag. De gitarist leent zijn gitaar uit aan de eerste de beste gitaarspeler in het publiek en gaat vervolgens zelf ook als publiek los. De grungy-tunes verpulveren werkelijk elk optreden dat hiervoor is gegeven, met een enorm strakke set en drummer die hypnotiserend zijn armen langs zijn potten en pannen mengt. Monsun betreedt als een na laatste het podium, en geeft zoals we gewend van ze zijn elk optreden het beste optreden tot dan toe. Het begint intussen cliché te worden om ze ongelooflijk strak te noemen en hun psychadelische soundscapes te omschrijven, maar Monsun blijft zijn Zeeuwse Belofte-stempel voorlopig nog wel even dragen.
Dehumanization. Punt. Meer hoeven we niet meer te beschrijven. Mensen klimmen op het podium, gaan crowdsurfend de gehele tien meter naar het einde van de schuur door. En dan is er dat moment dat voor elke organisator/bezoeker/bierliefhebbend persoon de uiterste nachtmerrie is, ergens in de zaal horen we: “Stel dat iedereen nu een biertje haalt, is het op!” PolderPop gaat nog snel naar de bar, slaat het achterover, en gaat vervolgens zijn of haar hoofd nog maar eens heen en weer gooien op de botbrekende grafherrie van Goes’ finest.
PolderPop was weer een feest van chillende groepjes in het gras tot dansen op Monsun en het hard gaan op Dehumanization. Het is klein, het is voor de kleinere bands, maar het feest krijgt een grote plek in ieders hart. De sfeer is dit keer voelbaar fantastisch en de organisatie mag terugkijken op een uitstekend kroonjaar. Cheers op een volgende vijf jaar!