Shake It Like A Caveman: serieus smerige bluesrock

Eenmansband trapt zichzelf door herhalende set

Tekst: Dennis de Waard Foto's: Joris van Moort ,

Terwijl het buiten steeds guurder begint te worden, is er binnen in Kaffee ‘t Hof de eenmansband Shake it Like a Caveman om, tja…. to spice it up. Zijn naam staat namelijk ergens anders voor dan je zou denken.

Shake It Like A Caveman mag dan wel in z’n eentje spelen, hij brengt toch een flinke bak bluesrock waarin hij de gitaar, drums, zang én mondharmonica voor zijn part neemt. De bandnaam zet je dan weer op een verkeerd been. Wie denkt gewoon te kunnen dansen op vuige bluesrock met een flink Amerikaans accent, hoort later dat Shake It Like A Caveman gaat over shaken in bed. Sexy bluesrock met een dosis testosteron die op je benen slaat. Een handjevol mensen danst terwijl Shake It Like hysterisch op zijn hi-hat trapt, gitaarpartijen levert a la Seasick Steve brengt en ons doordringend aankijkt door zijn eeuwige zonnebril.

 

Een uur lang krijgt de Amerikaan om zijn stomende oeuvre aan ons te laten horen, maar na een half uur, drie kwartier komen we tot de pijnlijke conclusie dat Shake It Like a Caveman toch iets te veel van hetzelfde speelt. Steeds lijkt het zelfde riffje voorbij te komen, we hebben al meerdere keren de tekst “She said: Sugar, are you gonna give it to me?” - “I said: YEEEAH!” gehoord, of net in een andere context. Misschien is een uur dan ook net te lang voor een eenmansband; je bent natuurlijk in je eentje en kan de drums niet spannender maken met alleen bassdrum en hi-hat, wat toch het fundament moet zijn voor een liedje. Het is dan ook doodzonde dat het einde van de set voelt als een opluchting in plaats van een euforische ‘t Hof dat baadt in ‘t zweet, want Shake It Like A Caveman zou het makkelijk kunnen, maar verschiet zijn kruit te langzaam.