Het optreden van The Deaf is de afgelopen week vaak genoeg in de media geweest, aangezien een hoop grappenmakers de kartonnen borden in Goes hebben gejat. Weg promotie, dacht ‘t Beest. Think twice, kunnen we zeggen, ‘t Beest staat stampvol voor de Haagse beat/punkrockers. Als je de zaal binnenloopt staat Dr. Buzz vinyl te draaien met goude ouwe rock-’n-roll, en wacht even, is dat nou Godzilla? Godzilla stampt over de muur en slaat intussen even Tokyo aan gort. De beamer boven Dr. Buzz laat de hele avond trailers zien van ouderwetse monster- en horrorfilms. Terwijl we een laserspuwende driekoppige draak even laten voor wat het is beklimt Lookapony het podium. De garagerockers uit Eindhoven spelen meteen met het vuur in de vingers, maar dat vuur lijkt zich alleen te beperken tot het podium. Hoe hard de heren ook spelen, hun enorme bak energie weet zijn weg niet te vinden naar het publiek. En dat terwijl we eigenlijk wel naar een goede band staan te kijken, want muzikaal zou de band hiermee een publiek kunnen trakteren op vieze, zwetende, met bier besmeurde zalen. Alleen staat de zanger zijn eigen geluid in de weg. Daar waar het op plaat goed klinkt, is het vanavond jammer genoeg amper te verstaan.
The Deaf knalt oorverdovend door ‘t Beest
Wacht even, is dat nou Godzilla?
The Deaf gaat als een sneltrein. Met het tweede album, dat titelloos door het leven gaat, gaat de band het komende festivalseizoen langs Pinkpop, Groezrock en het Life I Live festival. Paaspop en Eurosonic werden al vakkundig in het zweet achtergelaten. Vanavond zal 't Beest in het zweet worden gewerkt.
Na een korte pauze die volstaat met meer Dr. Buzz, meer monsters die de aarde terroriseren en meer rock-’n-roll klassiekers maakt de zaal zich op voor The Deaf. En die entree mag er wezen: Spike ontvangt zijn publiek op zijn eigen overdreven flamboyante manier: “All right ladies and gentlemen, welcome to the Go Loose Yourself-tour!” De pret is aan zijn ogen af te lezen, zijn snaren vertalen het vervolgens naar de catchy echo’s van wat ooit de jaren zestig beatscene was. Naast het gitaargeweld zie je links van Spike iets dat eigenlijk vrijwel onmogelijk te negeren is, het headbangende orgelspeler. Die wordt zo hard bespeeld en met zoveel passie, dat het een wonder is dat die nog niet is omgevallen. Overschat de orgelspeler niet, dames en heren. Zo slaat hij ook nog een tamboerijn het leplazarus, zijn timing om weer precies op tijd zijn orgel te doen jammeren is strak, zeer strak. Rechts naast Spike staat Miss Fuzz. De bassiste is werkelijk in alle genres thuis. Zo speelt ze ook nog in de zeer gewaardeerde acts Smutfish en The Indien. Daar waar het testosteron over het podium vliegt, is Miss Fuzz (of eigenlijk Janneke Nijhuis) de rust haarzelve, al knalt de bas je ongenadig doof, vandaar dus die bandnaam.
The Deaf is vanavond op hun sterkst. Het gaspedaal wordt vanaf nummer één ingetrapt en pas losgelaten als de muzikanten zichzelf een vijf minuten durende rust gunnen om vervolgens shirtloos terug te keren voor de toegift. The Deaf werkt zich in het zweet en het publiek danst en Godzilla houdt het voorlopig even voor gezien. Waarschijnlijk weggerend voor de bak herrie die hem tegemoet kwam.