Geen voorprogramma. Danny Vera speelt vanavond een set van ruim een uur en drie kwartier, maar het eerste halfuur blijkt nog een lange zit. Er heerst ten tijde van opener ‘Distant Rumble’ tot de volgende paar nummers een nog goed voelbare ongemakkelijkheid tussen publiek en performer. De vonk wil nog niet helemaal overschieten, en de heren op het podium lijken er een routineoptreden van te maken, met grappen tussen de nummers door die pijnlijk ingestudeerd lijken. Maar dan, halverwege de set, verdwijnt de band en wordt Vera achter achtergelaten met zijn gitaar. Vanaf dat moment lijkt het ondoordringbare masker van Vera te vallen en komt zijn menselijke kant naar voren waardoor hij meteen een klik krijgt met zijn publiek als hij het achtergrondverhaal van ‘Bye Bye Eddie’ vertelt. Het ontroerende lied over zijn overleden jeugdvriend brengt het publiek aan het zingen, zachtjes aan het heen-en-weer wiegend.
Danny Vera’s geslaagde thuiswedstrijd
The New Black And White, er is geen stoppen aan
Een ruime twee jaar geleden presenteerde Danny Vera zijn album ‘Distant Rumble’ voor aan ‘t Beest, ondertussen heeft Vera ook de nieuwe plaat ‘The New Black And White’ uitgebracht, welke ook de titel van zijn genre zou moeten worden. Nu staat hij weer in ‘t Beest, en voor een volle zaal.
Als de voltallige band weer op het podium staat, zit de vlam in de pan. De gitarist scheurt door de versterkers en de drummer lijkt soms bijna zijn bekkens door midden te hakken. De goed bij stem zijnde Vera haalt vervolgens het blik ‘Nummers uit den ouden doosch’ open en gooit er covers als ‘Radar Love’, ‘Riders On The Storm’ en ‘Paint It Black’. Elk bandlid krijgt zijn moment om te schitteren en worden de dansschoenen aangetrokken. Na een flinke set van een uur en een kwartier keert Vera en band terug, maar gaat Vera eerst nog akoestisch tussen het publiek spelen. “Twee jaar geleden toen we hier optraden, hadden we het flink verneukt qua geluid, en dat lag echt aan onszelf. Dus besloot ik na afloop nog wat nummers te spelen tussen het publiek en dat wil ik er graag inhouden”, verklaart Vera en gooit er vervolgens Springsteens’ ‘I’m On Fire’ uit, evenals ‘Too Much Love Will Kill You’ van Queen. Als je denkt dat het er dan toch echt op zit, heb je het mis: de band gooit er nog eens drie nummers tegenaan, waaronder een rockende zeven minuten aan ‘Folsom Prison Blues’ van Johnny Cash.
Kijkend naar het optreden, duurt het toch al gauw een halfuur te lang. De tijd die is geïnvesteerd in covers, had net zo goed geïnvesteerd kunnen worden in een voorprogramma, zodat Vera’s set sterker uit de verf had kunnen komen. Voor de liefhebbers was het echter een feest waar geen einde aan kwam, maar misschien nog wel het allerbelangrijkste: Danny Vera heeft Goes overwonnen. Waar hij naar eigen zeggen twee jaar geleden het optreden verpestte door zijn eigen slechte geluid, is daar vanavond niks van te merken. Vera is sterk bij stem, knipoogt naar de aanwezige dames en entertaint een volle zaal met succes. Een overwinning op eigen grond.