Zaterdagmiddag, half drie. We hebben afgesproken op het station in Goes, en zouden om kwart voor drie met een bus naar Amsterdam rijden. Al gauw zie ik bassist Remko aan komen lopen. “Is.. is dat de bus naar Amsterdam?”, vraagt hij, en kijkt vol ongeloof naar een enorme Zeebra Tours Bus. De wat oudere en norse chauffeur bevestigt dit, en ik zie een enorme grijns op het gezicht van Remko verschijnen. “Holy shit man, zie hoe groot die bus is!” Een kwartiertje later zijn drummer Chet en gitarist Thomas ook verschenen en ook een hoop familie en vrienden. Een glorieuze negen minuten te laat zetten we koers richting de Melkweg. Eenmaal aangekomen, om vijf uur, zal het nog viereneenhalf uur duren voordat “onze” Monsun mag doen waar ze hier inmiddels om bekend staan: het publiek plat spelen met bluesrock met een flinke dosis smerige baslijnen, kickende drums en in your face-riffs.
Monsun, vertegenwoordiger van de Zeeuwse bluesrock
Twaalf aanstormende Nederlandse bands in de Melkweg die elk hun provincie mogen vertegenwoordigen, strijden in de Melkweg tijdens de Sena Performers PopNL Awards.
De Sena Performers PopNL Award is goed voor een tour door Nederland met promotie door Pinguin Radio, Musicmaker en Liveguide.nl. En die € 3.000,- van het Sena Muziekproductiefonds voor het opnemen is ook niet niks. Wij, als Zeeuwen, hebben de eer vertegenwoordigd te worden door het Goese bluesrocktrio Monsun. 3voor12 Zeeland ging met de heren mee op pad naar de Melkweg in Amsterdam om het avontuur mee te maken.
Eerst dus maar eens kijken naar de concurrentie. Het is al gauw duidelijk dat de concurrentie in twee groepen te verdelen is: de folky-, indie-, en dreampop bandjes aan de ene kant, aan de andere kant de rockbands voor de zware jongens. Het niveau ligt, al kijkend naar Diwa, Stillwave en Texas Radio, behoorlijk hoog. Elke band krijgt slechts twintig minuten de tijd om de rondlopende boekers van diverse podia te overtuigen van hun kunnen. De winnaar met de meeste boekingen mag dan ook de award mee naar huis nemen.
Om 22:24 stipt is het last, but not least aan Monsun om zoveel mogelijk boekers te overtuigen en het publiek weg te blazen. Uit eerdere optredens die ik heb gezien, ben ik bang voor de valkuil die ik vaker bij Monsun heb gezien: de nummers gaan er in sneltreinvaart doorheen, maar tussen de nummers door mist er soms wat contact met het publiek waardoor er soms stiltes vallen. Maar vandaag had ik het niet meer verkeerd kunnen hebben. Thomas roept richting het publiek “Willen jullie meer shit?!?”, waarop het publiek al brullend aangeeft dat ze wel in zijn voor meer shit. Een hoop boekers, wel gezien bij andere optredens, lijken helaas wat afwezig. Maar Monsun komt hier om keihard te rocken, en dat doen ze dan ook. Strakker dan ooit, harder dan ooit, en met meer connectie en humor richting het publiek dan een hoop concurrenten, raast Monsun door zijn set. Twintig minuten en een heerlijke bak stomende bluesrock gemixt met een vleugje psychedelic verder, wat wel belachelijk weinig tijd is voor een optreden, zit het er dan op. Hup, gitaren opruimen, bekkens inpakken en door naar de prijsuitreiking.
Een kleine groep bands heeft geen boekingen weten te bemachtigen, Monsun moet genoegen nemen met ééntje (“Veel te weinig!”), maar de winnaar van de dag is Friends of the Family. Hun zege wordt gevierd met champagne en een subtiele lading ballonnen, waarvan een zak rechtsboven dienst weigert.
Monsun mag dan niet hebben gewonnen, wel hebben ze één boeking in de pocket, en op die ene boeking gaan ze ongetwijfeld zó hard spelen dat alle andere boekers zouden wensen dat ze Monsun ook hadden geboekt, maar het zij zo. Maar voor nu, terug de bus in die vertrekt om twaalf uur ‘s nachts en nog twee uur heeft te gaan tot ze weer terug is in Goes. Ieder gaat weer zijn eigen weg naar huis of naar het café om nog even na te pilsen. Het avontuur zit er weer op.