De zaal in het poppodium van Goes is al aardig vol als de bandleden van Diablo Blvd. het podium betreden. De drums beuken, de gitaren ronken, zanger Alex Agnew grijpt zijn microfoon en brult “Goes, are you ready?”. Althans dat denken we. De microfoon lijkt niet helemaal te werken en zo mist het publiek de eerste strijdkreten van deze heavy metal band. Het publiek reageert er een beetje ongemakkelijk op. Het probleem is gauw verholpen en Diablo Blvd. ramt zich genadeloos door de set. De band probeert het publiek op allerlei manieren los te krijgen, maar dat lijkt niet te lukken. Pas bij het laatste nummer gebeurt er wat en daar maakt de zanger meteen gebruik van. Hij duikt het publiek in om er vervolgens verder met een fan mee te brullen. De sfeer zit er dan goed in, de adrenaline giert door het lijf, maar het tamme publiek lijkt niet te wachten op blauwe plekken, een klap op de neus en wat rondvliegend bier.
Beestachtige albumpresentatie van Vanderbuyst in Goes
Terug naar de jaren ‘80, toen in de disco alleen deze shit gedraaid werd
De Zeeuws-Vlaamse muzikanten in hardrock band Vanderbuyst leveren hun vierde langspeler af. Dat moet natuurlijk gevierd worden! Dat doen de jongens vandaag in ’t Beest met in het voorprogramma het Belgische Diablo Blvd. (spreek: Diablo Boulevard).
“At The Crack Of Dawn” is nog warm van de platenpers en de eerste release party in het Haagse Paard van Troje was een daverend succes. Vanderbuyst is dan ook een graag geziene gast en geeft vanavond een klein beetje een feestje ‘thuis’. Vanderbuyst is klaar om te rocken, en kan rekenen op een hoop aanhang uit Goes, maar natuurlijk ook uit Zeeuws-Vlaanderen. “Zo’n vol Beest heb ik nog nooit gezien!”, zegt zanger/bassist Jochem Jonkman met een brede glimlach op zijn gezicht. Gitaar en mens smelten samen, drums worden één met de machine die hem afranselt, en het publiek gaat uit zijn dak. “We gaan terug naar de jaren ‘80, toen ze dit soort shit alleen maar in de disco’s draaiden!”. Er licht zelfs een discobal op.
Een volle zaal in ’t Beest, speciaal voor een hardrock/metal band met jaren ‘70/’80 invloeden, met een uitzinnig publiek dat gebroederlijk staat te headbangen. Deze keer geen smartphones of tablets in de lucht, maar alleen vuisten. Vuisten die Vanderbuyst aanmoedigen, vuisten die vol overtuiging de lucht in worden geduwd om kracht bij de nummers te zetten. Een ieder die beweert dat rock al een aantal jaar dood is, ziet hier het tegendeel. “At The Crack Of Dawn” wordt dan ook heel goed ontvangen. Vooral het epische gelijknamige nummer grijpt je vast en blijft nagalmen. Als het slotakkoord klinkt, roept een enthousiasteling meteen “SPELEN!” Ook de bandleden vinden het kennelijk nog te vroeg om naar huis te gaan en geven nog drie nummers cadeau. Vanderbuyst laat de rock in zijn waarde, want rock is nog niet dood, mensen.