Gregory Page zit op zijn dooie gemakje zijn kleine podium voor te bereiden voor een intieme show met een publiek niet groter dan 50 man. Als hij merkt dat de zaal geopend is, kijkt hij over zijn schouder, tovert een grote glimlach op zijn gezicht en gaat verder waar hij mee bezig was: zijn gitaar stemmen. Het podium is nu al van hem: er ligt een boekje met handgeschreven poëzie bij de ene microfoon, een boekje met songteksten bij de andere microfoon. Hij kijkt nog even op zijn horloge. Half vier, showtime. Page slingert een oude grammofoonplaat aan een begint zijn optreden.
Gregory Page perfecte kuur voor de grauwe zondagmiddag
Ierse folkzanger pakt de intieme zaal in met zijn verhalen
De herfst begint zijn tol te eisen. Wie zich op de fiets waagt, heeft de wind tegen, in welke richting hij ook fietst. Het asfalt is veranderd in een weg vol bladeren en een strakblauwe lucht is al te lang geleden door een Zeeuw gezien. Toch gaan Middelburgse muziekliefhebbers op weg naar de Kloveniersdoelen. Bij binnenkomst lijkt het grauwe van de herfst zich te verstoppen voor één bepaald iemand: Gregory Page.
Page stelt zich voor aan het publiek, dat uit ongeveer vijftig man bestaat. Met een warme vriendelijke stem vertelt hij wie hij is, hoe mooi het is om in dit gebouw te spelen en hij pakt vervolgens rustig zijn gitaar om aan een instrumentaal nummer te beginnen. Er zit totaal geen haast bij in Page’s optreden, het ademt rust. “Good to see some familiar faces, and new faces”, begroet hij zijn toeschouwers. Tussen nummers door vertelt hij over zijn reizen, hoe hij een week te vroeg kwam voor een optreden in the middle of nowhere in Australië en hoe hij daar weer een nummer over heeft geschreven. Het repertoire lijkt dan ook een mooie spiegel te zijn waar Page dagelijks in kijkt, het reflecteert zijn eigen leven. Zijn liederen gaan over zijn moeder, hoe hij vroeger astronaut wilde worden en over zijn reizen. Zijn stem is enorm zuiver, zijn spel is rustig en zelfverzekerd. Na een nummer of wat krijgen we iets unieks te horen: “I have only done this once, but I’ll just give it a shot, and see if it’ll get awkward or not”, en begint zijn poëzie voor te lezen. Kort maar krachtig en gevuld met flinke dosis humor.
Gregory Page heeft een vriendelijkheid in zijn optreden dat het de ruimte vult met een warmte waar de herfst bang van zou worden. In de korte pauze praat hij met een paar bezoekers, stelt ze vragen en is oprecht geïnteresseerd in hun verhalen. De folkmuziek die hij ademt, galmt nog in de ruimte. Aan het eind wordt er een plaat verkocht, handen worden geschud en iedereen gaat weer zijn eigen weg. Page pakt zijn koffer in en vertrekt naar een volgend optreden. De Kloveniersdoelen zijn weer leeg, de herfst gaat gewoon weer door, maar toch is er iets van het magische optreden blijven hangen en iedereen hoopt stiekem dat mr. Page zo snel mogelijk Middelburg weer bezoekt.