Het voorprogramma op de deze vrijdagavond wordt verzorgd door Men On Wire. De vier mannen uit Roosendaal en winnaars van de T-Strijd 2014 krijgen het publiek geleidelijk in beweging. Met hun korte maar scherpe set vormen ze een aardige opwarmer voor de Belgen.

 

Het is dan ook even na tienen als de Intergalactic Lovers het bescheiden aangeklede podium betreden. Deze soberheid verdwijnt direct zodra de zoete, heldere stem van zangeres Lara Chedraoui de ruimte vult. Ondanks haar goede performance zoals bij ‘Northern Rd’ is ze toch niet helemaal tevreden en oogt wat onwennig. Het is pas na ‘Shewolf’ dat de zelfverzekerdheid wint en de zaal informeert dat het vanaf nu helemaal goed komt. Of dat ook voor bassist Raf De Mey geldt is nog maar de vraag. Gewapend met krukken, noodzakelijk door een onbekend kwetsuur, is hij niet in staat het optreden staand te doorlopen. Ondersteund door een barkruk, de pijn zichtbaar verbijtend, worstelt hij zich door zijn riffs. A Little Heavy Burden voor de gewoonlijk wat spraakzamere Belg.

 

De Intergalactic Lovers laten vanavond het aanbod van twee albums vlekkeloos passeren. ‘Distance’, ‘Delay’ en laatste single ‘No Regrets’ klinken ook na een lange tour, die hun zelfs in Japan hebben gebracht, nog even prikkelend en intens. Voordat de akoestische gitaar van Maarten Huygens het eerste akkoord van ‘Islands’ aanslaat worden de stembanden van Gebouw-T ingeschakeld om het refrein mee te zingen. Het publiek, vanaf nu FC Islands genoemd, moedigt de band tot groot genoegen aan.  

 

Sinds de frontvrouw het gitaar spelen gedwongen heeft moeten neerleggen door een arbeidsongeval, wordt deze plek op tournee opgevuld door de Duitser Philipp Weies. Een rijke aanvulling, al is het alleen maar zodat Lara alle vrijheid heeft om de zaal te laten fascineren met haar sierlijke en spastische samentreksels. Ze moedigt iedereen aan hetzelfde te doen. Ook gitarist Maarten Huygens bewijst vanavond weer van onschatbare kracht te zijn als verantwoordelijke voor het dromerige, melancholische geluid van de Intergalactic Lovers. De expressieve slide gitaar van ‘Obstinate Heart’ is hier een goed richtsnoer van.

 

Na het ‘oudste trucje ter wereld’ (de encore), die opgedragen wordt aan alle BOB’s, verlaat de band al spelend één voor één het podium. Na iets meer dan een uur kan de volledige band terugkijken op een intiem en doeltreffend optreden voor een aandachtig FC Islands.