De eerste impressie van het optreden is dat Going Dutch er ongelooflijk veel zin in hebben, en zelf nog niet door hebben dat ze echt, ja echt, op een festival staan. De band die op het podium zoveel plezier heeft, werkt blijkbaar aanstekelijk op de halve tent, die voorzichtig mee gaat dansen. Helaas voor de band wil het geluid niet altijd meewerken, waardoor we een gitarist los zien gaan, maar we zelf geen enkele gitaar door de koptelefoon horen beuken. Ditzelfde probleem hebben we met de bas. De drums horen we vooral door de koptelefoon heen. Verder overstemmen toetsen en vocalen vrijwel alles.

 

Na een kwartier Going Dutch hebben we echter de hele set al gehoord, die later een pijnlijke drie kwartier wordt van pop en rock precies volgens het boekje, die nergens echt de bocht uit vliegt, en zichzelf blijft herhalen op een stroom van brave muziek die al in oudere nummers gebruikt lijkt te zijn. De frontman die intussen het podium op- en afvliegt moet soms zoeken naar woorden als zijn collega's nog lang aan het stemmen zijn.

 

Voor diegene die bijna zijn interesse verloor, komt opeens een opmerkelijke en onverwachte cover om de hoek kijken. De bassist verruilt zijn gitaar voor een akoestische en wat volgt is een akoestische versie van Editors' 'A Ton Of Love', welke steengoed wordt overgebracht en het publiek tot op het einde 'Desire' laat meezingen. Na 'A Ton Of Love' loopt de set langzaam tot een einde. Going Dutch is het publiek meer dan dankbaar dat het publiek naar hen toe is gekomen en het doet ze goed. Voldaan en de adrenaline pompend in het bloed springt de band nog één keer van voor naar achter. De band speelde dan een rommelige set, maar het publiek genoot enorm, de band genoot enorm, en dan is een optreden geslaagd. Going Dutch, proficiat!