Hij begint later dan gepland, en gezien alle kritiek op de locatie van het podium voor akoestische muziek (Dat staat te dicht bij de twee hoofdpodia), lijkt dit een verstandige beslissing. Hij opent zijn optreden met 'Proper Wood'. Een handjevol aanwezigen hoort dan door de koptelefoon een kalm lied dat, zoals van een singer-songwriter verwacht mag worden, verhalend wordt gebracht.
Dyl'n speelt al zijn rustige liedjes met afwisselde gitaarbegeleiding (finger picking, slag, flageolet). Zijn warme zangstem klinkt vooral in de hoogtes mooi helder. Maar al bij het tweede nummer zijn de klanken van 'buurman' Danny Vera goed hoorbaar, en moet Dyl'n nu harder werken. Hij is zichtbaar afgeleid, zingt zo nu en dan vals en staart naar het plafond of naar buiten. Toch laat de knappe verschijning zich niet kennen en probeert met zijn anekdotes tussen de nummers door het publiek er bij te houden.
Voordat hij met 'Walking on Live' afsluit, vraagt hij nog wat te drinken aan het publiek. Het is duidelijk; Dyl'n geeft vanmiddag een optreden voor eigen volk, dat hem de gehele tamme set trouw heeft aangehoord.