Niels Cerpentier is 23 jaar en komt net met een halfvolle kar houdbare artikelen het magazijn uitlopen. Hij is gekleed in rood en grijs, de kleuren van de supermarkt waar hij werkt. Hij komt uit Clinge, een dorp dat op steenworpafstand van Hulst ligt. Dit jaar gaat hij voor een dag naar Vestrock: ‘Ik hou eigenlijk niet van rockmuziek. Toen mijn vrienden hoorden dat Limp Bizkit kwam, hebben ze direct kaarten gekocht voor die dag.’ Hij gaat voor de gezelligheid mee. ‘Het is om de hoek en voor mij gewoon leuk om weer eens met bekende op pad te zijn. D’r is ook niet zoveel te doen in de regio. Het is allemaal veel minder geworden dan een paar jaar geleden.’

 

Hulst is een krimpgemeente waar geleidelijk voorzieningen verdwijnen omdat bewoners wegtrekken. En dat is merkbaar voor de lange, blonde jongen: ‘Jongeren die studeren gaan hier weg. Net als een aantal van mijn oud-klasgenoten, die zijn naar Breda en Tilburg gegaan en blijven daar nu. Begrijpelijk.’

 

Gino Baart, de man achter Vestrock, zag al veel eerder veranderingen in zijn stad, namelijk in 2002 toen de euro werd ingevoerd. Voor de banken in dit grensgebied viel er weinig meer te verdienen aan coupons. Niet lang daarna werd het bankgeheim opgeheven. De spraakzame, sympathieke veertiger, die met zijn vrouw en twee jonge kinderen in een voormalig winkelpand woont, vertelt wat voor gevolgen dit had. ‘Hierdoor verdween het banktoerisme en in de jaren daarna moesten diverse winkels hun deuren sluiten. Zelfs cafés moesten sluiten, hier in Hulst. Nou, dat was echt ondenkbaar!’

 

De stad van Reynaert de Vos ligt vlakbij Vlaanderen, ook in geest. Want hoewel Zeeuws-Vlaanderen een onderdeel van de Zeeuwse provincie is, ervaren de bewoners de afstand naar ‘Holland’ als veel verder dan naar de zuiderburen. Dat heeft alles te maken met de Westerschelde die het gebied fysiek scheidt met de rest van Nederland. ‘Ik vond dat er iets moest gebeuren,’ vervolgt Gino. ‘Ik ben een echte positivo en zie kansen. Met grootse plannen voor een uniek festival ben ik met vrienden uit Hulst, maar ook ver daarbuiten, aan de slag gegaan. Hij lacht als hij hier aan terugdenkt. ‘Ik vind dat je moet mogen durven dromen en er voor moet gaan.’

 

Gino gaat er zeker voor. Aan de stationsweg, een van de drie straten die naar de historische binnenstad van Hulst leidt, staat een gigantisch zwart bord waar in witte letters vrijwel de gehele line-up van het festival staat. Coen de Bruijn, eigenaar van huisdierenspeciaalzaak Pets&Co, heeft twee Vestrock-posters duidelijk zichtbaar op zijn etalageruiten geplakt. In zijn kantoortje, achterin de grote winkel bij de afdeling hengelsport, vertelt hij met weinig woorden waarom zijn winkel sponsor is: ‘Gino is mijn schoonbroer.’ Zijn zus, Marjan, is met Gino getrouwd. ‘Ik heb nog een broer die met planten op de markt staat. Hij verzorgt de bloemen voor de VIP-tent. Zo leveren we als familie allemaal onze bijdrage.’ Hij kijkt regelmatig op een televisieschermpje dat zwart-witte camerabeelden vanuit zijn winkel toont. ‘Vijf jaar geleden was het nog maar de vraag of hij het festival van de grond zou kunnen krijgen, dus hebben we hem wat geholpen.’ Coen gaat zeker naar het festival, maar wel na sluitingstijd. Want net als de meeste winkels hier is Pets&Co ook op zondag open. ‘Mocht het nodig zijn, dan spring ik bij.’ Hij vindt het de normaalste zaak van de wereld om bijdrage te leveren aan dit festival. Na een korte stilte zegt hij: ‘Vroeger kende de mensen Hulst van Morres. Dat wordt straks misschien wel Vestrock.’ Hij glimlacht voorzichtig, maar vindt het een spannende onderneming. ‘Ik ben benieuwd waar het eindigt.’

 

‘Vijf jaar geleden begonnen we met een begroting van 45.000 euro’, zegt Gino, die in het dagelijks leven werkzaam is als Managing director en Industrial Research Manager aan het Leuven Institute for Beer Research (LIBR) van de KU Leuven. Die begroting is inmiddels vele malen groter geworden. Hij benadrukt dat VestrockK geen commercieel festival is. ‘Dat realiseren mensen zich niet, maar als je voor het eerst een festival organiseert, non-profit, dan kun je echt niet The Black Keys als hoofdact neerzetten. Wij hadden het eerste jaar Moke als grote naam en daar waren we al verschrikkelijk blij mee.’ Ieder jaar is het voor de organisatie een puzzel om voldoende geld te vinden. Gino heeft er zichtbaar plezier in als hij vertelt hoe zijn team sponsoring, donaties en subsidiering iedere keer weer voor elkaar heeft weten te krijgen. ‘Het eerste jaar is er zelfs geld uit eigen zak in het festival gestoken. We hebben echt geluk gehad, want een paar dagen voordat de allereerste Vestrock begon, werd het schitterend weer en ging de kaartverkoop pas lopen. Uiteindelijk op de dag zelf wisten we dat alle 2500 kaarten verkocht waren.’ Vorig jaar waren er dat maar liefst 12.500.