De climax wordt verzorgd door de band die deze dag mag afsluiten: Tellurion. Met een werkelijk magistraal optreden speelt de band Burgfest compleet aan stukken. De thuisspelende band presenteert met deze show hun lang verwachte cd. Het tijdschema is strak, maar rond de tijd dat de vijf Zeeuws-Vlamingen beginnen zijn alle schema’s overboord gegooid en kijkt er niemand meer naar de klok. De hoofdrolspelers zijn bloedserieus maar niemand lijkt echt nerveus. Het is gedrevenheid, als stond Sven Kramer klaar om de Olympische 10 kilometer te schaatsen. Nu moet het gebeuren! Het gebeurt. Zanger Elton Boussen neemt het publiek direct op sleeptouw. Hij is aanjager. Drummer Matthijs Quaars is de motor en in zijn kielzog heeft hij bassist Marvin Marteijn als turbo. De staccato riffs van gitaartandem Benjamin Moll en Brennan Caboor zijn militaristisch geperfectioneerd. De solo’s klinken lekker en staan in dienst van het liedje. Hier staat een band met een missie op het podium. Van ‘Apex Preditor’ tot afsluiter ‘Ruins’, er is geen speld tussen te krijgen. Een mooie show, prima geluid en de energie van een kudde wilde paarden. Het mist zijn uitwerking niet, de zaal gaat los. Het publiek is uitzinnig. Dit is pure klasse.
Tellurion komt, ziet en overwint
Burgfest beleeft geslaagde eerste editie in Oostburg
Opgezet als een kleine undergroundtour langs Tilburg, Oostburg en Middelburg is Burgfest een metalfeest zonder een echte headliner. Wel heeft het festival gepassioneerde muzikanten, liefhebbers voor het podium en een erg relaxte sfeer. Dit verslag is van dag twee, in Oostburg, waar in een uitverkochte The Lane de eerste editie van dit initiatief zijn absolute hoogtepunt beleeft.
Spelplezier
Ynfamia, de andere Zeeuwse deelnemer, opent het festival. Ook deze band boekt progressie maar laat toch ook nog steekjes vallen. De trash metal van het viertal is met vlagen niet helemaal strak. Wel is er veel energie en afwisseling. De band laat horen dat het echt wel wat kan, maar moet zich nu met de details gaan bezig houden. Zoals het nummer ‘Human Abomination’ daar kan misschien nog wel meer uitgehaald worden. Het Brabantse Beyond Our Ruins is voor het eerst in Zeeland en wil dat weten ook. De groep gebruikt als enige keyboards, waarmee de echt ruige randjes mooi worden afgevlakt. Het maakt de metal van dit vijftal goed verteerbaar. Hun muziek vindt gretig aftrek bij het publiek in The Lane. Juist omdat het geluid behoorlijk toegankelijk is zijn ook de minder die-hard metal fans enthousiast. De band heeft een fijne no-nonsens houding en het spelplezier straalt er van af, met de nummers ‘Embrace The Hollow’, ‘My Demise’ en ‘A Mere Shadow’ als hoogtepunten. Deze band mag zeker terugkomen.
Geschiedenisles
Dat death metal verschillende varianten kent, laten Fractured Insanity en Caducityhoren. Deze Belgische bands zijn beiden actief in het genre, maar benaderen het op twee compleet verschillende wijzen. Zo is de eerste genoemde veel meer gespitst op techniek. Ultra snelle stukken met dito gitaarsolo’s. De formatie heeft sinds kort een nieuwe frontman die voorzien is van een heerlijke grunt. Diep, gorgelend en zwaar. Precies wat de muziek van deze sympathieke Vlamingen nodig heeft. Caducity maakt meer van-dik-hout-zaagt-men-planken-death metal. Een stuk trager, wel even lomp, maar minder verfijnt als hun Vlaamse collega’s. Slechter is het zeker niet, deze ‘oudjes’ beuken er behoorlijk op los. Zanger Ben Adams geeft in onder andere ‘Time is Blood’ en ‘… Ein Soldaat’ (ook in het Duits gezongen) een stukje muzikale geschiedenis les. Waar je dan ook nog echt iets van leert.
Dat death metal verschillende varianten kent, laten Fractured Insanity en Caducityhoren. Deze Belgische bands zijn beiden actief in het genre, maar benaderen het op twee compleet verschillende wijzen. Zo is de eerste genoemde veel meer gespitst op techniek. Ultra snelle stukken met dito gitaarsolo’s. De formatie heeft sinds kort een nieuwe frontman die voorzien is van een heerlijke grunt. Diep, gorgelend en zwaar. Precies wat de muziek van deze sympathieke Vlamingen nodig heeft. Caducity maakt meer van-dik-hout-zaagt-men-planken-death metal. Een stuk trager, wel even lomp, maar minder verfijnt als hun Vlaamse collega’s. Slechter is het zeker niet, deze ‘oudjes’ beuken er behoorlijk op los. Zanger Ben Adams geeft in onder andere ‘Time is Blood’ en ‘… Ein Soldaat’ (ook in het Duits gezongen) een stukje muzikale geschiedenis les. Waar je dan ook nog echt iets van leert.
De afdeling doom metal wordt vanavond vertegenwoordigd door March Funèbre. Een heerlijk donkere band uit de krochten van Vlaanderen. Frontman Arne Vandenhoeck keert zichzelf figuurlijk binnenstebuiten en brengt met veel gevoel voor dramatiek de nummers van hun laatste cd ‘Roots Of Grief’. De verrassing van het optreden zit in de staart als de act afsluit met het machtige en ruim tien minuten durende ‘Crown Of Hope’. Dat is durven, en voor het publiek lekker lang genieten. Burgfest kan hiermee de boeken in als een meer dan geslaagd initiatief. Want ook in Middelburg en in Tilburg zijn de kritieken van zowel bands als het publiek lovend. Hopelijk tot volgend jaar.