Hij heeft een groep muzikanten achter hem staan die al wat langer in het vak zitten. Zij kunnen hem mooi wat tips en tricks meegeven wat betreft de techniek bij het live optreden, erg handig! Douwe Bob staat dan ook vrij zelfverzekerd op het podium en lacht naar alle meiden op de eerste rij, want dat zijn er heel wat. Er wordt dan ook enthousiast mee geklapt en gejuicht na elk nummer. Maar het hardst gillen ze wanneer hij zijn blouse uit trekt.
De stijl van de nummers is over het algemeen lekker vrolijke en dansbare pop-folk, wat erg makkelijk weg luistert. Soms echter wat té gemakkelijk en gelikt. Het geluid klinkt als een klok en Douwe Bob beheerst zijn stemgeluid perfect, maar het klinkt allemaal vrij zoet en na een tijdje lijken alle nummers op elkaar. Douwe Bob geeft zelf aan dat Johny Cash tot een van zijn helden behoort. Van hem kan hij nog heel wat leren over emotie in een nummer laten doorklinken. Nu wordt het een beetje de Jan Smit van de folkmuziek. Ook al knap natuurlijk, maar volgens mij heeft hij meer in zijn mars.