DeWolff is ook een band die blijft verbazen. Tenslotte zijn de drie bandleden nog jonge gasten, al helemaal toen ze net begonnen. Maar ze zijn ontzettend professioneel met hun muziek bezig en hebben een zeer volwassen geluid. Hun muzieksmaak is ook behoorlijk opvallend, want psychedelische bluesrock uit de jaren 70 is niet bepaalt waar ze mee opgegroeid zijn. Laten we zo zeggen dat hun ouders ergens iets goed hebben gedaan.

 

De band komt ook met een Ennio Morricone nummer en de heren zijn ook in westernstijl gekleed. Van even rustig op gang komen is daarna geen sprake. Er wordt direct met veel bezieling gespeeld, alsof hun leven er van afhangt. Het hammondorgel huilt, de zanger gilt. En dan nog die moddervette gitaarsolo's en sluimerende drums er door. Om kippenvel van te krijgen. Nummers die eindeloos doorgaan, solo na solo, zonder aan spanning te verliezen. Echt overdonderend om te aanschouwen. Menigeen uit het publiek gooit de haren los en danst tot de laatste noot. De Wolff laat het publiek met open mond achter. Aangemoedigd door de presentator wordt nog om een toegift gesmeekt, maar de band drinkt ondertussen al een welverdiend biertje in de avondzon. Proost mannen!