Voor de – toch niet altijd even toegankelijke - rockjazz staat anderhalf uur op het programma. Het publiek is er klaar voor en heeft er zin in. Stern begroet het publiek al handenwrijvend en met een gulle glimlach: “Man, it’s freezin’ out here”. Koud is het zeker, maar veel tijd hebben de jazzveteranen niet nodig om het staande publiek warm te krijgen.

 

Want, naast een indrukwekkend vertoon van kwaliteit en techniek, is het vooral een gezellig optreden. Stern en Evans nemen elkaar geregeld op de hak, waarbij ze elkaars nummers op ludieke wijze aankondigen. Kortom, de sfeer in de band is opperbest. In ruime mate gunnen de bandleden elkaar hun solo’s. Zo wordt een song van Bill Evans, van zijn laatste album ‘Dragonfly’, een boeiend duel tussen gitaar- en saxofoonspel. Ook Kennedy krijgt ruim de tijd om een complexe basimprovisatie weg te geven en citeert onder andere het intro van ‘Chuckie’s in Love’ (Ricky Lee Jones). Ja, dan komt een publiek helemaal aan zijn trekken. Kortom een feest.