De aftrap wordt gegeven door Silence, een band met RA-studenten. En aangezien die allemaal tijdelijk in Middelburg wonen, dus ook een lokale band. Silence gooit Klassiek en Metal in de snelkookpan en brouwt er een gerecht van dat zwaar op de maag ligt. Zappa meets Beethoven in de kroeg van The Cardiacs. De kwartsen en de tertsen vliegen je om de oren. Heel knap allemaal, maar na een tijdje bekruipt het gevoel dat allemaal veel beter verteerbaar zou zijn als Silence zijn naam iets meer eer aan zou doen. De kunst van het weglaten is duidelijk niet aan de Roosevelt studenten besteed.    

Geert van Oorschot is niet de overleden uitgever uit Vlissingen, maar een drietal jongens dat onlangs de Kunstbende won. Het contrast met Silence kan haast niet groter zijn. Ze spelen luchtige Jack Johnson-achtige pop die nog niet echt beklijft, maar wel sympathie oproept. De Spaanse gitaar zorgt voor een fris en zomers geluid. Geert van Oorschot (zou de band met deze naam op een internationale carriere mikken?) doet daardoor ook een beetje aan Racoon denken. Grappig om te zien dat deze gelauwerde Goesenaren school maken onder Zeeuwse muzikanten. 

De versassing van de avond is ongetwijfeld Steady New Sounds. Vier jonge gasten die er uit zien als The Beatles in hun begintijd: witte blouse met stropdas en een kort kopje er boven. Daarmee houdt de vergelijking niet op, want wat spelen ze lekker strak en energiek. Het spelplezier spat er vanaf. Die energie slaat al snel over op het toegestroomde publiek waarin voor het podium een kleine moshpit ontstaat. Het geeft de band duidelijk zelfvertrouwen. Met een vette knipoog naar grootmeesters als Miles Kane en Jack White wordt een kort en krachtig optreden gegeven dat doet hunkeren naar meer. Steady New Sounds, onhoud die naam, daar gaan we zeker nog van horen!

Kai Disko sluiten de avond af en benut de gelegenheid om nieuw werk te spelen. Vijf nummers maar liefst! Het optreden begint sterk met twee nieuwe nummers, So, So Bitter en Rumours & Complaints. Je moet maar durven. Helaas moeten de muzikanten van de eerder genoemde bands dan al naar bed en vertrekt een deel van het publiek. Degenen die overblijven zien een sterk en uitgesponnen optreden van Kai Disko dat in het midden een beetje inkakt. Maar dat heeft meer te maken met de opbouw van de set dan de kwaliteit van de band. Honey Grew a Backbone, het voorlaatste nummer, is een sterk staaltje gitaarwerk met een like naar The Waterboys. De afsluiter Pigs ragt er als vanouds in. Al met al een leuke avond waarin Steady New Sounds de show steelt en Kai Disko rijp lijkt te zijn voor een nieuwe plaat.