Het is wel een beetje een gek gezicht. Een concertzaal waarin een houten tribune is neergezet. Vlak voor het podium, de zaal door midden delend. Een soort primitieve theateropstelling. Het zorgt ervoor dat de bar en de wc’s leeg blijven tijdens het optreden, de toeschouwers monddood volledig gefocust op de artiesten. We zijn hier immers bij Avonduren.

In het voorprogramma staat vanavond Luik. Deze Rotterdamse band rond leden van onder andere Eklin en Bonne Aparte heeft kort geleden het debuutalbum Owls uitgebracht. Goede recensies zijn hun deel, en ook op Noorderslag wist de band te overtuigen. De verstilde slowcore van Luik is dan ook van een abstracte schoonheid. Vertraagd gitaargetokkel, een orgeltje en dromerige zang zorgen voor een warme, intieme sfeer op het podium. Toch heeft Luik ook iets onheilspellends, versterkt door de beelden van donderwolken op de kleine tv, voor op het podium. Ze missen net dat beetje extra om aan te sluiten bij acts als Low en Deerhunter, maar zeg nu zelf: dat zijn niet de minste vergelijkingen.

Damien Jurado’s nieuwe album heet Maraqopa en verschijnt eind februari. Voor diegenen die de plaat vooruit bestelden, was er vanaf donderdagavond al een download beschikbaar. Maraqopa verrast vriend en vijand met een psychedelische, bluesy opener Nothing Is The News. Het is echter geen ruk aan het stuur, richting een andere stijl, want de droevige singer-songwriter muziek neemt daarna weer de overhand. Mede dankzij de geweldige productie van Richard Swift heeft Maraqopa een vol en gedetailleerd geluid, de plaat naar grote hoogten tillend.

 
Een stukje hiervan ontbreekt vanavond. Jurado is namelijk helemaal alleen op het podium. Dat is weliswaar gebruikelijk, maar Maraqopa lijkt ervoor te zijn gemaakt om live met een band ten gehore te brengen. Wat overblijft, zijn de kaal gestripte versies van de nieuwe songs, hier en daar onderbroken door een ouder nummer. Zonder tierlantijnen wordt het publiek gedwongen zich te concentreren op wat Jurado tot een unieke artiest maakt: zijn magistrale, met emotie doordrenkte stem. Daar kan niemand teleurstellend op terugkijken. Dat hij nog herstellende is van een griepje is alleen te merken wanneer hij sporadisch aan het woord is, tussen de nummers door.

De terugkeer van Damien Jurado in Middelburg levert opnieuw een gedenkwaardige avond op. In een andere setting dit keer, op een echt podium (met foto’s van zijn vrouw Sarah Jurado geprojecteerd op de achtergrond), maar zeker niet minder sfeervol. De volgende tour mag hij gewoon weer komen. Met of zonder band.