Deze doordeweekse avond voelde zondags aan. Een muziekavond die je deed luisteren, naar de keel greep en ontroerde. Een geweldige combinatie van twee bands waar menig Zeeuwse muziekliefhebber de provincie voor uit zou reizen, maar dit keer was het in Middelburg! De volle zaal voelde intiem aan, met een geweldig geluid. Een avond waarin vol passie werd gespeeld en geluisterd.

Als de zaal verduistert en het gordijn open gaat, is het inmiddels goed vol in de Spot. De eerste band begint te spelen en het geroezemoes verstomd. De melancholische, toch enigszins zoete muziek wordt deze keer, anders dan voorheen, door vier jonge gasten gespeeld. De band blijkt al een aantal keer van samenstelling te zijn gewisseld, maar dit lijkt de vaste bezetting te worden van de band The Black Atlantic, al dan niet met gelegenheidsgasten (zie interview 3voor12tv). Alle muzikanten spelen alle instrumenten en brengen samen een soort folkpop (indie) ten gehore. Waarbij het zingen erg opvalt; ze kunnen het alle vier, vaak met tweede en derde stem, hoog en soms wat onzeker ogend, maar erg goed. Misschien zijn deze wat jongere gasten dan nog niet zo doorgewinterd als Woven Hand, maar ze zijn evenals Woven Hand vol muzikale passie, puur en heerlijk om naar te luisteren. Ze stonden deze week al drie keer in het voorprogramma van Woven Hand en hebben voorheen al op diverse internationale podia gestaan.

Deze week staat The Black Atlantic nog een keer in het voorprogramma van Woven Hand, te Berlijn. Ondanks de prachtige muziek zwelt het gestommel gedurende het concert toch weer wat aan; misschien blijft deze band het meest tot zijn recht komen in een klein gezelschap met gecommitteerde luisteraars.

The Black Atlantic (foto: Sjoerd Schunselaar)

Woven Hand (foto: Sjoerd Schunselaar)

Aan het eind van de korte pauze zien een paar oplettende, dat er wat gebeurt achter het doek. Het gordijn gaat voor de tweede keer open deze avond. Dit keer komt er een wat ouder stel muzikanten tevoorschijn. Wederom vier mannen, maar in een geheel andere setting. Frontman David Eugene Edwards zit vertrouwd op een kruk met twee verschillende microfonen voor zich. Precies zoals hij ook al op het podium zat ten tijde van Sixteen Horsepower. Nu hij al enige tijd afscheidt heeft genomen van deze band, heeft hij bandleden om zich heen verzameld onder de naam Wovenhand.

Zonder wat te zeggen wordt er begonnen met spelen en lijkt het publiek opslag het gesprek van de pauze gestopt en vergeten. Aan de grond genageld wordt er geluisterd. Bij het luisteren wordt je meegenomen door een bijzondere stem met een boodschap. Je voelt dat deze man wat te vertellen heeft, en hij moet het kwijt. Zodra hij speelt lijkt het of hij zijn eigen aanwezigheid vergeet, hij lijkt puur op gevoel te spelen en in trance te zijn met zijn eigen muziekstuk. Muziek die je als toeschouwer ook niet onbewogen laat. Of je jezelf nu in zijn teksten kan vinden of niet, je voelt de passie er van afstralen. Het is dan ook niet de inspiratie bron, maar de persoon die de emotie over brengt. De muziek waarbij allerlei verschillende stromingen worden gecombineerd klinkt melancholisch en soms bombastisch. Veel nummers beginnen experimenteel, soms met bijzondere stemgeluiden die aan indianen liederen doen denken en dan weer met minimalistische gitaargeluiden, de nummers kunnen echter overgaan in een bombastische muur van geluid. Een muzikale begeleiding die past bij de persoon en mogelijk ook bij zijn boodschap.

Deze avond mag misschien nu al gerekend worden tot één van de Zeeuwse podiahoogtepunten van 2010. Een uitverkochte zaal, een perfect geluid en als belangrijkste twee bands van zeer hoge kwaliteit.